Antiradarraket

De eerste generatie antiradarraketten was eenvoudig van opzet. Het geleidingssysteem van de raket was in staat om de bron van de vijandelijke emissie te bepalen en deze positie als richtpunt te gebruiken. Via een nabijheidsontsteking detoneerde de raket in de buurt van de vijandelijke zender, waarbij beoogd werd deze zender uit te schakelen.

De eerste verdediging tegen dit type anti-radarraketten was het uitschakelen van de zender. Bij gebrek aan geleidingsinformatie vervolgde de raket zijn koers via gegist bestek of via een ballistische baan, waarbij de nauwkeurigheid en doeltreffendheid sterk afnamen.

De Amerikaanse AGM-88 HARM-raket onder de vleugel van een gevechtsvliegtuig.

Als gevolg werden meer intelligente raketten ontwikkeld die werden uitgerust met een traagheidsnavigatiesysteem. Als die een radar opmerken onthouden ze de positie ervan. Als de radar dan wordt uitgeschakeld kunnen ze er op in blijven vliegen met behulp van het navigatiesysteem.

Doch, als de doelwitradar snel wordt uitgeschakeld en dit lange tijd blijft wordt de kans dat de raket verkeerd vliegt sterk groter.

Daarom hebben sommige antiradarraketten een systeem om in dat geval ter plaatse te blijven hangen tot de radar terug geactiveerd wordt. De Britse ALARM-raket heeft hiervoor een parachute. De geannuleerde Amerikaanse AGM-136 Tacit Rainbow zou gewoon rondjes hebben gevlogen.

Dan nog is het belangrijk dat de raket een hoge snelheid heeft. Sommige luchtverdedigingssystemen kunnen luchtdoelraketten lanceren die mach 6 bereiken. In dat geval zou de antiradarraket zelf ruim op voorhand vernietigd kunnen worden.