Anna van Nassau-Hadamar

	Anna van Nassau-Hadamar
	Tekening van het grafmonument voor Anna van Nassau-Hadamar in Klooster Eberbach in de Rheingau
Geboren	?
Overleden	21 januari 1404
Vader	Johan van Nassau-Hadamar
Moeder	Elisabeth van Waldeck
Dynastie	Huis Nassau-Hadamar
Broers/zussen	Emico ‘der Ältere’, Emico ‘der Jüngere’, Helena, Johan, Hendrik, Emico III, Elisabeth, Elichin, Adelheid, Johan (?), Margaretha (?)
Partner	Rupert van Nassau-Sonnenberg; Diederik VIII van Katzenelnbogen
Kinderen	–
	; Wapen van de graven van Nassau

Anna van Nassau-Hadamar († 21 januari 1404)[1][2][3] was een gravin uit het Huis Nassau-Hadamar, een zijtak van de Ottoonse Linie van het Huis Nassau, en door huwelijk gravin van Nassau-Sonnenberg. Ze was als de oudste zuster van de laatste graaf van Nassau-Hadamar betrokken bij de strijd om dat graafschap die haar beide echtgenoten in haar naam voerden tegen de graaf van Nassau-Siegen en de landgraaf van Hessen.

Biografie

De Burcht Sonnenberg

Klooster Eberbach

Anna was de oudste dochter van graaf Johan van Nassau-Hadamar en Elisabeth van Waldeck,[1][2][3] dochter van graaf Hendrik IV van Waldeck en Adelheid van Kleef.[1][2]

Anna huwde vóór 8 november 1362[1][2][3] met graaf Rupert ‘de Krijgshaftige’ van Nassau-Sonnenberg (ca. 1340[2][3][4] – 4 september 1390).[1][2][4] Anna ontving in 1365 de Burcht Sonnenberg als weduwengoed.

Toen Anna’s broer Hendrik tussen 1367 en 1369 kinderloos overleed, was Emico III de enig overgebleven broer en wettige opvolger. Emico was echter zwakzinnig en werd daarom als ongeschikt voor de regering beschouwd. Direct na het overlijden van Hendrik begon de Nassau-Hadamarse Successiestrijd. Zijn verwanten brachten Emico onder in Klooster Arnstein, terwijl zij met landgraaf Hendrik II van Hessen om zijn erfenis streden.

Anna’s echtgenoot Rupert werd de voogd van Emico en nam de regering in Nassau-Hadamar over. Tegelijkertijd maakte echter ook graaf Johan I van Nassau-Siegen, de senior van de Ottoonse Linie, erfaanspraken op Nassau-Hadamar. Uiterlijk in 1371 kwam het tot een openlijke breuk tussen Rupert en Johan. Tijdens de daaropvolgende veertien jaar bestreden beiden elkaar in jarenlange vetes, die slechts tweemaal (in 1374 en 1382) na door derden bemiddelde kortdurende overeenkomsten onderbroken werden. Tussen 1372 en 1374 werd de stad Nassau zo zwaar verwoest dat die voor enige tijd opgegeven werd. Een op 22 juni 1385 door bemiddeling van de Rijnlandse stedenbond tot stand gekomen overeenkomst, die de overeenkomsten van 1374 en 1382 in alle wezenlijke zaken bekrachtigde, hield een tijdlang stand. Rupert en Johan deelden Nassau-Hadamar. De stad Hadamar werd overgedragen aan Anna.

Rupert overleed op 4 september 1390. Op 12 januari 1391 sloot Anna een overeenkomst met graaf Walram IV van Nassau-Wiesbaden-Idstein, waarmee de terugkeer van de Burcht Sonnenberg na haar overlijden aan de Walramse Linie van het Huis Nassau verzekerd werd.

Anna hertrouwde vóór 11 januari 1391[1] met graaf Diederik VIII van Katzenelnbogen († 17 februari 1402)[1][2] en deze maakte direct aanspraak op Nassau-Hadamar. De strijd om Nassau-Hadamar werd nu hervat tussen Diederik en Johan I van Nassau-Siegen. In de op 21 juni 1394 tussen Johan en Diederik gesloten overeenkomst verplichtte Johan zich voor het onderhoud van Emico te zorgen zolang deze in Nassau was. Johan legde bij deze gelegenheid in een oorkonde ook vast dat hij Nassau-Hadamar, met alle toebehoren, in naam van Emico bezat, dat hij Emico als graaf van Nassau erkende en hem in Nassau-Hadamar zou laten huldigen. In deze oorkonde wordt Emico voor de laatste keer vermeld; wanneer hij overleed, is onbekend. Met Emico stierf het Huis Nassau-Hadamar in mannelijke lijn uit. De strijd tussen Johan en Diederik ging voort.

Diederik overleed op 17 februari 1402 en Anna op 21 januari 1404. Beiden werden begraven in Klooster Eberbach in de Rheingau.[1][2][3] Anna’s weduwengoed, de Burcht Sonnenberg en de bijbehorende heerlijkheid werd geërfd door de graven Adolf II van Nassau-Wiesbaden-Idstein en Filips I van Nassau-Weilburg, die het in gezamenlijk bezit hielden.[5] De strijd om Nassau-Hadamar tussen de graven van Katzenelnbogen en Johan I van Nassau-Siegen sleepte zich voort tot 1408. Uiteindelijk erfde Johan ⅓ van Hadamar en Ellar, ⅔ van (Bad) Ems,[6] de Esterau en Dietkirchen.[5]

Voorouders

Voorouders van Anna van Nassau-Hadamar
Betovergrootouders	Hendrik II van Nassau (ca. 1180–1247/50) ⚭ vóór 1215 Machteld van Gelre en Zutphen (?–na 1247)	Emico IV van Leiningen (?–1276/79) ⚭ Elisabeth (?–1263)	Koenraad I van Neurenberg (?–1260/61) ⚭ Clementia (?–?)	Albrecht I van Saksen (?–1260) ⚭ 1247/48 Helena van Brunswijk-Lüneburg (1223–1273)	Hendrik III van Waldeck (?–1267) ⚭ Mechtild van Arnsberg (?–na 1298)	Hendrik I van Hessen (1244–1308) ⚭ vóór 1263 Adelheid van Brunswijk (?–1274)	Diederik V van Kleef (ca. 1226–1275) ⚭ 1255 Aleidis van Heinsberg (?–na 1303)	Otto II van Gelre en Zutphen (?–1271) ⚭ 1252/54 Filippa van Dammartin (?–1277/81)
Overgrootouders	Otto I van Nassau (?–1289/90) ⚭ vóór 1270 Agnes van Leiningen (?–na 1299)		Frederik III van Neurenberg (?–1297) ⚭ vóór 1278 Helena van Saksen (?–1309)		Otto I van Waldeck (?–1305) ⚭ vóór 1276 Sophia van Hessen (?–na 1331)		Diederik VI van Kleef (1256/57–1305) ⚭ vóór 1279 Margaretha van Gelre en Zutphen (?–1282/87)
Grootouders	Emico I van Nassau-Hadamar (?–1334) ⚭ vóór 1297 Anna van Neurenberg (?–1355/57)				Hendrik IV van Waldeck (?–1348) ⚭ 1306 Adelheid van Kleef (?–na 1320)
Ouders	Johan van Nassau-Hadamar (?–1364/65) ⚭ vóór 1331 Elisabeth van Waldeck (?–vóór 1385)

Externe links

(en) Nassau op: Medieval Lands. A prosopography of medieval European noble and royal families, compiled by Charles Cawley.

Bronnen, noten en/of referenties

(nl) Dek, A.W.E., Genealogie van het Vorstenhuis Nassau. Europese Bibliotheek, Zaltbommel (1970).
(fr) Huberty, Michel; Giraud, Alain; Magdelaine, F. & B., l’Allemagne Dynastique. Tome III Brunswick-Nassau-Schwarzbourg. Alain Giraud, Le Perreux (1981).
(de) Sauer, Wilhelm, Allgemeine Deutsche Biographie. Band 29. Duncker & Humblot, Leipzig (1889), “Ruprecht der Streitbare”, 731.
(nl) Vorsterman van Oyen, A.A., Het vorstenhuis Oranje-Nassau. Van de vroegste tijden tot heden. A.W. Sijthoff en J.L. Beijers, Leiden en Utrecht (1882).

Voetnoten

Cawley.
Dek (1970).
Vorsterman van Oyen (1882).
Sauer (1889).
Huberty, et al. (1981).
Huberty, et al. (1981): “Kort daarna werd de verdeling herzien en (Bad) Ems schijnt voor de helft tot Nassau behoort te hebben en aan de graven van Katzenelnbogen (zie Handbuch der historische Stätten Deutschlands V, 23). Deze laatsten erfden nog van Nassau-Hadamar twee derde van Driedorf waarvan het laatste derde deel intussen was overgegaan naar Hessen (zie Handbuch der historische Stätten Deutschlands V, 75).”

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

[cawley-1] Cawley.

[dek-2] Dek (1970).

[vorsterman-3] Vorsterman van Oyen (1882).

[sauer-4] Sauer (1889).

[huberty-5] Huberty, et al. (1981).

[6] Huberty, et al. (1981): “Kort daarna werd de verdeling herzien en (Bad) Ems schijnt voor de helft tot Nassau behoort te hebben en aan de graven van Katzenelnbogen (zie Handbuch der historische Stätten Deutschlands V, 23). Deze laatsten erfden nog van Nassau-Hadamar twee derde van Driedorf waarvan het laatste derde deel intussen was overgegaan naar Hessen (zie Handbuch der historische Stätten Deutschlands V, 75).”