André Brasseur

Van 1962 tot 1967 speelt Brasseur vooral blues en jazz in de Brusselse bars nabij de Ancienne Belgique in ruil voor een maaltijd. Wanneer hij in 1964 met zijn orkest mag optreden in het prestigieuze Hotel Métropole, wordt hij opgemerkt door de jonge talentenjager en platenbaas Roland Kluger die hem meteen een contract aanbiedt. De eerste single, Hold Up/Far West is een flop maar opvolger Special 230 met op de B-kant orgelnummer Early Bird Satellite slaat in als een bom. De single, al snel afgekort tot 'Early Bird' en genoemd naar de eerste telecommunicatiesatelliet Intelsat I die in datzelfde jaar 1965 in een baan om de Aarde werd gestuurd, groeit met meer dan zes miljoen verkochte exemplaren uit tot een internationale hit. In België raakte dit nummer helemaal tot nummer één en verbleef in de hitparade gedurende vier maanden. Intussen ging deze single al meer dan tien miljoen keer over de toonbank. De derde single, Atlantide/Studio 17 haalde in 1965 nog de 16e plaats in de Belgische hitparade maar zou uiteindelijk het laatste Brasseur-nummer zijn dat in de Belgische hitlijsten genoteerd werd.[1]

Van dan af worden de Brasseur-deuntjes massaal opgepikt door radio- en televisiemakers in West-Europa die ze gebruiken als kenwijsje of generiek voor hun programma. Vooral de deejays van de in de jaren '60 en '70 vooral bij jongeren erg populaire Nederlandse, Engelse en Vlaamse piratenzenders maakten gretig gebruik van de herkenbare melodieën als jingle om hun promotiespots of radioshows aan te kondigen of op te leuken. Zo werd het in 1967 uitgebrachte Big Fat Spiritual populair als tune van diskjockey Eddy Becker op Radio Veronica en als promo op Radio Noordzee. Mogelijk nog bekender is The Kid dat jarenlang de herkenningsmelodie was van de shows van Lex Harding op Veronica en dat later ook op Radio Mi Amigo nog vaak te horen was.[2]

Met de opbrengst van de vlot binnenstromende auteursrechten opent Brasseur samen met zijn echtgenote in 1967 discotheek 'Pow Pow' in Marche-en-Famenne en twee jaar later dancing 'La Locomotiv' in Barbençon. Geïnspireerd door de Franse synthesizer-virtuoos Jean-Michel Jarre brengt hij in 1979 de disco-single Stress uit. Brasseur krijgt af te rekenen met een burn-out en in 1985 worden de lucratieve dansgelegenheden van de hand gedaan.

In de jaren zeventig maakte Brasseur een tijd lang deel uit van de Bluesworkshop, de begeleidingsgroep van Roland Van Campenhout, en toerde hij mee door het Verre Oosten. In 1990 fungeerde Brasseur als studiomuzikant voor Vaya Con Dios. Hij speelde keyboards op de hitsingle What's a Woman, Nah Neh Nah en Heading for a Fall.

Hoewel Brasseur naar eigen zeggen geen comeback maakt, plant hij, samen met een begeleidingsgroep van muzikanten van o.a. Vive La Fête, Isolde et Les Bens en De Mens, in het najaar van 2016 toch een nieuwe tournee. In afwachting van die concertenreeks brengt de Gentse platenmaatschappij SDBAN/N.E.W.S. op 29 januari 2016 het dubbele compilatiealbum Lost Gems from the 70's op de markt.[3] Hij trad in 2016 eveneens op op het festival pukkelpop en was daarmee de oudste artiest die ooit op het festival speelde.

Brasseur brengt na 20 jaar terug een nieuwe single uit: Revolution 2000 Part 2. [4]