Amalia van Saksen-Weimar-Eisenach
Amalia Maria da Gloria Augusta (Gent, 20 maart 1830 — Walferdange, Luxemburg, 1 mei 1872), Prinses van Saksen-Weimar-Eisenach, was de eerste echtgenote van prins Hendrik van Oranje-Nassau, zoon van koning Willem II.
Ze was de jongste dochter van Karel Bernhard van Saksen-Weimar-Eisenach en Ida van Saksen-Meiningen, dochter van hertog George I van Saksen-Meiningen. Haar neef George II van Saksen-Meiningen trouwde met Charlotte van Pruisen, een dochter van prinses Marianne van Oranje-Nassau. In 1847 ontmoette Amalia op Madeira prins Hendrik, die daar zijn zieke broer Alexander vergezelde. Ze huwde Hendrik op 19 mei 1853 te Weimar en nam daarna haar intrek op kasteel Walferdange in Luxemburg, waar haar echtgenoot stadhouder was. Hier hield ze zich als voorheen vooral met liefdadigheid bezig en maakte ze zich zeer geliefd. Door haar toedoen werd het fröbelonderwijs ingevoerd.
Haar huwelijk met Hendrik bleef kinderloos. Ze stierf op 1 mei 1872 en haar stoffelijk overschot werd op 17 mei bijgezet in de grafkelder van de Oranjes in de Nieuwe Kerk te Delft. In bijzijn van haar gemaal werd in 1876 in de stad Luxemburg een standbeeld voor haar onthuld.