Alfons Jordaan van Toulouse

Alfons Jordaan was de tweede zoon van graaf Raymond IV van Toulouse en diens derde echtgenote Elvira van Castilië. Hij werd geboren in het Heilige Land, meer bepaald in de kruisvaardersburcht Mons Peregrinus. Alfons Jordaan werd gedoopt in de Jordaan, wat de verklaring is van zijn bijnaam.

In 1105 overleed zijn vader, waarna Alfons Jordaan het graafschap Tripoli erfde en in Libanon bleef onder het toezicht van zijn verwant Willem II van Cerdagne. In 1108 werd hij dan terug naar Toulouse gebracht, waar Alfons erkend werd als graaf van Toulouse. Zijn oudere halfbroer Bertrand werd hierdoor aan de kant geschoven als graaf, want er werd namelijk aan Bertrands legitimiteit getwijfeld en in de plaats kreeg Bertrand het graafschap Tripoli.

In 1113 verloor Alfons Jordaan Toulouse aan zijn neef Willem IX van Aquitanië, die via zijn vrouw Philippa (een dochter van graaf Willem IV van Toulouse) het recht op het graafschap Toulouse opeiste. In 1119 slaagde hij er uiteindelijk in om een deel van zijn graafschap terug te winnen, maar het zou tot in 1123 duren voordat Alfons Jordaan zijn volledige graafschap terug in handen had. Omdat Alfons Jordaan tijdens de oorlog de monniken van Saint-Gilles, die tegenstanders van hem waren, had verdreven, werd hij door paus Calixtus II geëxcommuniceerd.

Daarna streed Alfons Jordaan met graaf Raymond Berengarius III van Barcelona om de soevereiniteit van het graafschap Provence, wat uiteindelijk in september 1125 opgelost geraakte met een vriendschappelijke overeenkomst. In de verdeling van 1125 kreeg Alfons Jordaan het deel van de Provence ten noorden van de rivier Durance (markiezaat of markgraafschap Provence), terwijl Raymond Berengarius III het zuiden kreeg. Hierbij werd Alfons Jordaan de belangrijkste machthebber over de regio's tussen de Pyreneeën en de Alpen en tussen de Auvergnestreek en de Middellandse Zee. Zijn gebied strekte zich uit zowel in het koninkrijk Frankrijk als het Heilige Roomse Rijk. In 1134 veroverde hij eveneens het burggraafschap Narbonne, wat hij in 1143 aan burggravin Irmengard teruggaf.

In 1144 richtte Alfons de stad Montauban op en toen hij zich met de rebellen in Montpellier tegen de adel verbond, kwam hij opnieuw in conflict met de kerk en werd hij voor de tweede maal geëxcommuniceerd. Als straf moest hij in 1146 op een door koning Lodewijk VII van Frankrijk uitgeroepen vergadering in Vézelay zweren dat hij aan een kruistocht zou deelnemen. In augustus 1147 begaf hij zich tijdens de Tweede Kruistocht per schip naar het oosten, waarna hij in 1148 aankwam in Akko. Korte tijd later overleed hij in Caesarea, mogelijks omdat hij vergiftigd werd. Waarschijnlijk zou die vergiftiging dan in opdracht geweest zijn van graaf Raymond II van Tripoli, die ook aanspraak maakte op het graafschap Toulouse.

Rond het jaar 1125 huwde hij met Faydiva d'Uzès. Zij kregen volgende kinderen:

• Raymond V (1134-1194), graaf van Toulouse
• Alfons (overleden na 1175)
• Faydiva (overleden in 1154), huwde met graaf Humbert III van Savoye
• Agnes (overleden voor 1187)

Daarnaast had hij een aantal buitenechtelijke kinderen, o.a. een zoon Bertrand en twee dochters, x en een Laurence, latere echtgenote van Bernard III van Comminges