Originele tekst

Is it for fear to wet a widow's eye
That thou consum'st thyself in single life?
Ah, if thou issueless shalt hap to die,
The world will wail thee like a makeless wife.
The world will be thy widow and still weep
That thou no form of thee hast left behind,
When every private widow well may keep
By children's eyes her husband's shape in mind.
Look what an unthrift in the world doth spend
Shifts but his place, for still the world enjoys it;
But beauty's waste hath in the world an end,
And kept unused, the user so destroys it.

No love toward others in that bosom sits

That on himself such murd'rous shame commits.

Vertaling (Jules Grandgagnage)^[1]

Is het uit vrees voor droeve weduwtraan
Dat je jezelf verteert in eenzaamheid?
Ach, weet dat als je kinderloos zou gaan
Dan wordt de wereld als een vrouw die lijdt
Een weduwe gelijk die maar blijft huilen
Omdat geen beeltenis van jou haar rest
Troost haar door in een kinderoog te schuilen
Zo blijft je vorm in haar geest geschetst.
Geef uit wat je belieft, jij kwistig heer,
De wereld heeft het nog, ‘t maakt geen verschil;
Maar schoonheid die je spilt komt nooit meer weer,
Hij doodt haar die haar niet gebruiken wil.

Geen liefde huist er in dat hartenbloed

Van wie zijn werelds schoon in schand verdoet.