wankelen

Nederlands

Uitspraak

Geluid: wankelen (hulp, bestand)

naamwoord van handeling
zelfstandig	bijvoeglijk
wankelen	wankelend
wankeling	gewankeld
-	wankelbaar

Woordafbreking

wan·ke·len

Woordherkomst en -opbouw

In de betekenis van ‘onvast gaan’ voor het eerst aangetroffen in het jaar 1240 [1]

stamtijd
onbepaalde wijs	verleden tijd	voltooid deelwoord
wankelen	wankelde	gewankeld
zwak -d	volledig

Werkwoord

wankelen

inergatief onvast op de voeten staan, dreigen te vallen

- De plotselinge windvlaag deed hem wankelen.
ergatief op onvaste wijze zich ergens heen begeven

- Hij is stomdronken naar huis gewankeld.

Vertalingen

1. onvast op de voeten staan, dreigen te vallen

Duits: schwanken ^(de)
Engels: teeter ^(en)

Oudnoords: riða

Gangbaarheid

Het woord wankelen staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd 'wankelen' herkend door:

100 %	van de Nederlanders;
100 %	van de Vlamingen.

Verwijzingen

"wankelen" in: Sijs, N. van der Chronologisch woordenboek. De ouderdom en herkomst van onze woorden en betekenissen. 2e druk (2002) Veen, Amsterdam / Antwerpen; op website dbnl.org; ISBN 90 204 2045 3

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.