ambigere

Latijn

Werkwoord
stamtijd
infinitief 1e pers. enk.
ind. praes. act.		 1e pers. enk.
ind. perf. act.		 supinum
ambigere ambigō
derde vervoeging volledig

ambigĕre

  1. in twijfel trekken, twijfelen;
    1. redetwisten, strijden
    2. ergatief (passief): twijfelachtig, onbeslist zijn
  2. om een plaats heengaan
Verwante begrippen

Verwijzingen
  • s.v. ambigo, in J.B. Kan - H.P. Schröder (ed.), Latijnsch-Nederlandsch Woordenboek, Utrecht, 1864, p. 31.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.