αὐτοκράτωρ
Grec ancien
Étymologie
- Mot dérivé de αὐτοκρατής, autokratês (« qui gouverne seul ») avec le suffixe -ωρ, -ôr dérivé de κρατέω.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | Duel | |||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominatif | ὁ | αὐτοκράτωρ | οἱ | αὐτοκράτορες | τὼ | αὐτοκράτορε |
| Vocatif | αὐτοκράτορ | αὐτοκράτορες | αὐτοκράτορε | |||
| Accusatif | τὸν | αὐτοκράτορα | τοὺς | αὐτοκράτορας | τὼ | αὐτοκράτορε |
| Génitif | τοῦ | αὐτοκράτορος | τῶν | αὐτοκρατόρων | τοῖν | αὐτοκρατόροιν |
| Datif | τῷ | αὐτοκράτορι | τοῖς | αὐτοκράτορσι(ν) | τοῖν | αὐτοκρατόροιν |
αὐτοκράτωρ, autokrátôr \a͜u.to.ˈkra.tɔːr\ masculin
Dérivés
- αὐτοκράτειρα (impératrice)
- αὐτοκρατορία (empire)
- αὐτοκρατορικός (impérial)
Dérivés dans d’autres langues
- Grec : αυτοκράτορας
- Latin : autocrator
Références
- « αὐτοκράτωρ », dans Henry George Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek-English Lexicon, 1889 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de
Wiktionary.
Le texte est sous licence Creative
Commons - Attribution - Sharealike.
Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.