pragmaticus

Latin

Étymologie

Du grec ancien πραγματικός, pragmatikós.

Adjectif

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif pragmaticus pragmatică pragmaticum pragmaticī pragmaticae pragmatică
Vocatif pragmatice pragmatică pragmaticum pragmaticī pragmaticae pragmatică
Accusatif pragmaticum pragmaticăm pragmaticum pragmaticōs pragmaticās pragmatică
Génitif pragmaticī pragmaticae pragmaticī pragmaticōrŭm pragmaticārŭm pragmaticōrŭm
Datif pragmaticō pragmaticae pragmaticō pragmaticīs pragmaticīs pragmaticīs
Ablatif pragmaticō pragmaticā pragmaticō pragmaticīs pragmaticīs pragmaticīs

pragmaticus \Prononciation ?\

  1. Doué en affaires.
    • pragmatici homines omnibus historiis cavere jubent et vetant credere  (Cic. Att. 2, 20, 1)
  2. (Droit) Civil.

Dérivés dans d’autres langues

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif pragmaticus pragmaticī
Vocatif pragmatice pragmaticī
Accusatif pragmaticum pragmaticōs
Génitif pragmaticī pragmaticōrum
Datif pragmaticō pragmaticīs
Ablatif pragmaticō pragmaticīs

pragmaticus \Prononciation ?\ masculin

  1. Praticien du droit en Grèce.
    • itaque illi disertissimi homines (Graeci) ministros habent in causis juris peritos, cum ipsi sint imperitissimi, et qui pragmatici vocantur  (Cic. de Or. 1, 59, 253)

Références

  • « pragmaticus », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Sharealike. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.