magnus

Latin

Étymologie

Du radical de mag-is avec le suffixe -nus. C’est un ancien participe passé en -nus → voir compleo et plenus dont un équivalent en -tus est mactus (« honoré, glorifié »).
Apparenté à Maia (« Maïa »), au grec ancien μέγας, mégas  grand »).

Adjectif

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif magnus magnă magnum magnī magnae magnă
Vocatif magne magnă magnum magnī magnae magnă
Accusatif magnum magnăm magnum magnōs magnās magnă
Génitif magnī magnae magnī magnōrŭm magnārŭm magnōrŭm
Datif magnō magnae magnō magnīs magnīs magnīs
Ablatif magnō magnā magnō magnīs magnīs magnīs

magnus \ˈmaŋ.nus\ (comparatif : major, superlatif : maximus)

  1. Grand.
    • Carolus Magnus
    Charlemagne
    • Magna Brittannia
    Grande-Bretagne
    • Mare magnum
    Grande mer
  2. Important.
    • Magnum fuit mittere.
    C’était une grosse affaire que d’envoyer ; C’était difficile d’envoyer.

Synonymes

Dérivés

Apparentés étymologiques

Voir aussi

  • magnus sur l’encyclopédie Wikipédia

Références

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Sharealike. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.