kilpenn

Breton

Étymologie

Du moyen breton quilben. Composé de kil  revers, dos ») et de penn  tête »).

Nom commun

Mutation Singulier Pluriel
Non muté kilpenn kilpennoù
Adoucissante gilpenn gilpennoù
Spirante cʼhilpenn cʼhilpennoù

kilpenn \ˈkil.pɛn\ masculin (pluriel : kilpennoù)

  1. (Anatomie) Nuque.
    • Ha Peredur ha darcʼhaouiñ outañ un daredbeg lemm ha tizhout an den en e lagad ken ez eas dre e gilpenn er-maez hag an den marv war al leur.  (Ar Mabinogion, traduit par Abeozen, Mouladurioù Hor Yezh, 1991, p. 213)
      Et Peredur lui lança un javelot à pointe aiguë, qui l'atteignit à l’œil si bien qu’il lui sortit par la nuque et et le renversa mort sur le champ.
    • Kilpennoù ha choukoù na wele ken o sevel diwar divskoazioù ledan pe voan, nerzhus pe laosk, kozh pe yaouank : ...  (Goulc’han Kervella, Brezel ar Rigadell, Al Liamm, 1994, p. 32)
    • Ma mammig a gouezhas, he cʼhilpenn a skoas rust gant korn maen an oaled, ar gwad a flistras...  (Herve ar Gall, Koulz ar cʼhastrilhez, Embannadurioù Al Liamm, 2008, p. 81)
  2. (Anatomie) Occiput.

Variantes

  • kilbenn

Dérivés

  • kilpennad
  • kilpennad-blev
  • kilpennegezh
  • kilpennek
  • kilpenniñ
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Sharealike. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.