kilañ
: kilan
Breton
Verbe
kilañ \ˈkiːlã\ intransitif et transitif direct (conjugaison), base verbale kil-
- Reculer.
- Truez he devoe Gwenn ouzh an den kozh hogen arabat e oa dezhi kilañ. — (Jakez Konan, Ur marc’hadour a Vontroulez, Al Liamm, 1981, p. 50.)
- Gwenn eut pitié du vieil homme mais il ne fallait pas qu’elle recule.
- Truez he devoe Gwenn ouzh an den kozh hogen arabat e oa dezhi kilañ. — (Jakez Konan, Ur marc’hadour a Vontroulez, Al Liamm, 1981, p. 50.)
Variantes orthographiques
- kiliñ
Dérivés
- kiladeg
- kiladenn
Cet article est issu de
Wiktionary.
Le texte est sous licence Creative
Commons - Attribution - Sharealike.
Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.