interimo

Ido

Étymologie

Du latin interim.

Nom commun

interimo \in.tɛ.ˈri.mɔ\

  1. Intérim.

Latin

Étymologie

Composé de inter et de emo  prendre »).

Verbe

interimō, infinitif : interimere, parfait : interimī, supin : interemptum \interimō\ transitif (conjugaison)

  1. Abolir, détruire, faire périr.
    • Ex hac igitur illud efficitur, si mortalium tanta multitudo sit, esse inmortalium non minorem, et si, quae interimant, innumerabilia sint, etiam ea quae conservent, infinita esse debere  (Cicéron, De natura deorum, 1, 19, 50)
      D'où il s'ensuit, que s'il y a une si grande quantité d'êtres mortels, il n'y en a pas moins d'immortels; et que s'il y a une infinité de causes qui détruisent, il y en doit pareillement avoir d'innombrables qui conservent.  (traduction)
    • Hasdrubale interempto  (Horace, Carmina)
      Hasdrubal anéanti.

Note : Par convention, les verbes latins sont désignés par la 1re personne du singulier du présent de l’indicatif.

Variantes

  • interemo

Dérivés

Références

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Sharealike. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.