gnarus

Latin

Étymologie

La racine est *gno « connaitre », d'où gno-sco, no-sco, *gnargare s’est changé en *gnarrare, puis, avec narro, le g initial est ensuite tombé, comme dans nascor, pour gnascor.

Adjectif

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif gnarus gnară gnarum gnarī gnarae gnară
Vocatif gnare gnară gnarum gnarī gnarae gnară
Accusatif gnarum gnarăm gnarum gnarōs gnarās gnară
Génitif gnarī gnarae gnarī gnarōrŭm gnarārŭm gnarōrŭm
Datif gnarō gnarae gnarō gnarīs gnarīs gnarīs
Ablatif gnarō gnarā gnarō gnarīs gnarīs gnarīs

gnarus \ˈɡnaː.ɾus\ masculin

  1. Qui sait, qui connaît, expert.
    • Idque nulli magis gnarum quam Neroni.  (Tac. An. 15-61)
      et personne ne savait cela mieux que Néron.
  2. Su, connu.

Variantes

  • narus

Antonymes

Références

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Sharealike. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.