didaeriñ
Breton
Étymologie
- Dérivé de taeriñ (« s’emporter ») avec le préfixe di- inversif.
Verbe
Mutation | Forme |
---|---|
Non muté | didaeriñ |
Adoucissante | zidaeriñ |
Durcissante | tidaeriñ |
didaeriñ \diˈdɛːrĩ\ intransitif et transitif (conjugaison)
- (Intransitif) Se calmer, diminuer de violence.
- Frañsig an hini ’oa, evel m’hocʼh eus divinet, didaeret dezhañ a-benn neuze, goude bezañ graet kañv d’e dreñ ha cʼhoarzhet glas da gentañ, evit gwir, eus taol-gwidre dizoare e vignoned. — (Yeun ar Gow, Morian ar Gontez, in Kontadennoù Kernev - Levrenn 2, Al Liamm, 1998, p. 32)
- C’était Frañsig, comme vous l’avez deviné, apaisé a ce moment-là, après avoir fait son deuil de son train et ri jaune tout d’abord, du coup tordu que lui avaient joué ses amis.
- Frañsig an hini ’oa, evel m’hocʼh eus divinet, didaeret dezhañ a-benn neuze, goude bezañ graet kañv d’e dreñ ha cʼhoarzhet glas da gentañ, evit gwir, eus taol-gwidre dizoare e vignoned. — (Yeun ar Gow, Morian ar Gontez, in Kontadennoù Kernev - Levrenn 2, Al Liamm, 1998, p. 32)
- (Transitif) Calmer, apaiser.
- — « O, oant ket, » a lavaras ar cʼhrennard adarre, re lent ha re vihan evit didaeriñ hon arsailherion. — (Gw.-B. Kerverzhioù, Foar Vre, in Al Liamm, niv. 19, Meurzh-Ebrel 1950, p. 19)
- — « Oh, non, » dit de nouveau l’adolescent, trop timide et trop petit pour calmer nos assaillants.
- — « O, oant ket, » a lavaras ar cʼhrennard adarre, re lent ha re vihan evit didaeriñ hon arsailherion. — (Gw.-B. Kerverzhioù, Foar Vre, in Al Liamm, niv. 19, Meurzh-Ebrel 1950, p. 19)
Cet article est issu de
Wiktionary.
Le texte est sous licence Creative
Commons - Attribution - Sharealike.
Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.