cunctor
Latin
Étymologie
Verbe
cunctor, infinitif : cunctāri, parfait : cunctātus sum \Prononciation ?\ intransitif (conjugaison)
- Séjourner, demeurer, s'arrêter, traîner.
- cunctari diutius in vita, Cic. Tusc. 1
- prolonger son existence.
- cunctari diutius in vita, Cic. Tusc. 1
- Temporiser, tarder, hésiter, être lent.
- nec cunctatum apud latera, Tac. A. 3, 46
- et sur les ailes il n'y eut pas d'hésitation.
- nec cunctatum apud latera, Tac. A. 3, 46
Note : Par convention, les verbes latins sont désignés par la 1re personne du singulier du présent de l’indicatif.
Variantes
Dérivés
- cunctābundus, qui hésite.
- cunctāmĕn, retard, lenteur, hésitation.
- cunctāmentum, retard, lenteur, hésitation.
- cunctans, qui tarde, qui hésite, indécis.
- cunctantĕr, avec hésitation, lentement.
- cunctātĭo, hésitation, retard, lenteur, irrésolution.
- cunctātŏr, temporiseur.
- cunctātīvē, avec lenteur, en temporisant.
- cunctātus, circonspect.
- cuncto, temporiser, tarder, hésiter.
Références
- « cunctor », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- [1] « cunctor », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de
Wiktionary.
Le texte est sous licence Creative
Commons - Attribution - Sharealike.
Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.