brui

Français

Forme de verbe

Voir la conjugaison du verbe bruir
Participe Présent
Passé (masculin singulier)
brui

brui \bʁɥi\

  1. Participe passé masculin singulier du verbe bruir.
    • La monture de cette étoffe est composée d'une laine de pays ou métis de France, peignée au petit rouet, filée en chaîne, c’est-à-dire en laine très-torse et bruie.  (Pol-Sci, Volume 14 (Dictionnaire des découvertes en France de 1789 à la fin de 1820)., ‪Editions Colas, 1824, P. 627)

Homophones

Espéranto

Étymologie

Du français bruit.

Verbe

Temps Passé Présent Futur
Indicatif bruisbruasbruos
Participe actif bruinta(j,n) bruanta(j,n) bruonta(j,n)
Adverbe bruinte bruante bruonte
Mode Conditionnel Subj. / Impératif Infinitif
Présent bruusbruu brui
voir le modèle “eo-conj-intrans”

brui \ˈbru.i\ intransitif mot-racine UV

  1. Faire du bruit, bruire.

Prononciation

Voir aussi

  • Bruo sur l’encyclopédie Wikipédia (en espéranto) 

Références

Vocabulaire:

Néerlandais

Étymologie

Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.

Nom commun

brui de \Prononciation ?\ intransitif

  • (Expression) er de brui aan geven : laisser tout en plan, tout planter là, décrocher.

Taux de reconnaissance

En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
  • 94,5 % des Flamands,
  • 88,0 % des Néerlandais.

Prononciation

Références

  1. Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]


Papiamento

Étymologie

Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.

Verbe

brui \Prononciation ?\

  1. Couver.
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Sharealike. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.