aveir

Ancien français

Étymologie

Du latin habēre, « tenir, occuper », puis « habiter », puis « posséder ».

Verbe

aveir transitif direct 3e groupe (voir la conjugaison)

  1. Variante orthographique de avoir.

Nom commun

aveir \Prononciation ?\ masculin

  1. Variante orthographique de avoir.

Anglo-normand

Étymologie

Du latin habēre, « tenir, occuper », puis « habiter », puis « posséder ».

Verbe

aveir

  1. Avoir.
  • Mut fu trespassez en eage. Pur ceo k'il ot bon heritage, femme prist pur enfanz aveir.

Gallo

Étymologie

Du latin habere.

Verbe

aveir \Prononciation ?\ 3e groupe (voir la conjugaison) (graphie ELG)

  1. Avoir.

Références

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Sharealike. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.