κακοήθης

Du grec ancien κακοήθης, kakoêthes.

κακοήθης, kakoithis \ka.kɔ.ˈi.θis\

1. Méchant, malfaisant, pernicieux.
   • Η θεραπεία των συμπαγών κακοήθων όγκων της παιδικής ηλικίας (οστών, νευρικού συστήματος, λεμφωμάτων) γίνεται με τη χρήση κυττάρων του ίδιου του παιδιού. — (Η χρήση των βλαστοκυττάρων στη θεραπεία κακοήθων όγκων)

• καλοήθης

Mot composé de κακός, kakós (« mauvais »), ἦθος, êthos (« caractère ») et -ης, -ês, littéralement « de mauvais caractère ».

κακοήθης, kakoêthês \Prononciation ?\ masculin

1. Mal disposé, malicieux, malin, malfaisant, pernicieux.

• κακοήθεια
• κακοήθεια

• ἀήθης

• Grec : κακοήθης

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901
• « κακοήθης », dans Henry George Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek-English Lexicon, 1889 → consulter cet ouvrage