ἀποδοχή

See also: αποδοχή

Ancient Greek

From ἀποδέχομαι (apodékhomai) +‎ -η (-ē, verbal noun suffix).

ᾰ̓ποδοχή • (apodokhḗ) f (genitive ᾰ̓ποδοχῆς); first declension

First declension of ἡ ᾰ̓ποδοχή; τῆς ᾰ̓ποδοχῆς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ ᾰ̓ποδοχή hē apodokhḗ	τὼ ᾰ̓ποδοχᾱ́ tṑ apodokhā́	αἱ ᾰ̓ποδοχαί hai apodokhaí
Genitive	τῆς ᾰ̓ποδοχῆς tês apodokhês	τοῖν ᾰ̓ποδοχαῖν toîn apodokhaîn	τῶν ᾰ̓ποδοχῶν tôn apodokhôn
Dative	τῇ ᾰ̓ποδοχῇ têi apodokhêi	τοῖν ᾰ̓ποδοχαῖν toîn apodokhaîn	ταῖς ᾰ̓ποδοχαῖς taîs apodokhaîs
Accusative	τὴν ᾰ̓ποδοχήν tḕn apodokhḗn	τὼ ᾰ̓ποδοχᾱ́ tṑ apodokhā́	τᾱ̀ς ᾰ̓ποδοχᾱ́ς tā̀s apodokhā́s
Vocative	ᾰ̓ποδοχή apodokhḗ	ᾰ̓ποδοχᾱ́ apodokhā́	ᾰ̓ποδοχαί apodokhaí
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.