σωρείτης

Ancient Greek

σωρείτης • (sōreítēs) m (genitive σωρείτου); first declension

First declension of ὁ σωρείτης; τοῦ σωρείτου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ σωρείτης ho sōreítēs	τὼ σωρείτᾱ tṑ sōreítā	οἱ σωρεῖται hoi sōreîtai
Genitive	τοῦ σωρείτου toû sōreítou	τοῖν σωρείταιν toîn sōreítain	τῶν σωρειτῶν tôn sōreitôn
Dative	τῷ σωρείτῃ tôi sōreítēi	τοῖν σωρείταιν toîn sōreítain	τοῖς σωρείταις toîs sōreítais
Accusative	τὸν σωρείτην tòn sōreítēn	τὼ σωρείτᾱ tṑ sōreítā	τοὺς σωρείτᾱς toùs sōreítās
Vocative	σωρεῖτᾰ sōreîta	σωρείτᾱ sōreítā	σωρεῖται sōreîtai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.