συμμαχέω

Ancient Greek

Etymology

From σύμμαχος (súmmakhos, “fighting with”) +‎ -έω (-éō, denominative verbal suffix).

Pronunciation
 

Verb

σῠμμᾰχέω • (summakhéō)

  1. to be an ally, to be in alliance

Inflection
    Present: συμμαχῶ, συμμαχοῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
present first second third second third first second third
active indicative συμμαχῶ συμμαχεῖς συμμαχεῖ συμμαχεῖτον συμμαχεῖτον συμμαχοῦμεν συμμαχεῖτε συμμαχοῦσῐ(ν)
subjunctive συμμαχῶ συμμαχῇς συμμαχῇ συμμαχῆτον συμμαχῆτον συμμαχῶμεν συμμαχῆτε συμμαχῶσῐ(ν)
optative συμμαχοίην/
συμμαχοῖμῐ		 συμμαχοίης/
συμμαχοῖς		 συμμαχοίη/
συμμαχοῖ		 συμμαχοίητον/
συμμαχοῖτον		 συμμαχοιήτην/
συμμαχοίτην		 συμμαχοίημεν/
συμμαχοῖμεν		 συμμαχοίητε/
συμμαχοῖτε		 συμμαχοίησᾰν/
συμμαχοῖεν
imperative συμμάχει συμμαχείτω συμμαχεῖτον συμμαχείτων συμμαχεῖτε συμμαχούντων
middle/

passive

 indicative συμμαχοῦμαι συμμαχῇ/
συμμαχεῖ		 συμμαχεῖται συμμαχεῖσθον συμμαχεῖσθον συμμαχούμεθᾰ συμμαχεῖσθε συμμαχοῦνται
subjunctive συμμαχῶμαι συμμαχῇ συμμαχῆται συμμαχῆσθον συμμαχῆσθον συμμαχώμεθᾰ συμμαχῆσθε συμμαχῶνται
optative συμμαχοίμην συμμαχοῖο συμμαχοῖτο συμμαχοῖσθον συμμαχοίσθην συμμαχοίμεθᾰ συμμαχοῖσθε συμμαχοῖντο
imperative συμμαχοῦ συμμαχείσθω συμμαχεῖσθον συμμαχείσθων συμμαχεῖσθε συμμαχείσθων
active middle/passive
infinitive συμμαχεῖν συμμαχεῖσθαι
participle συμμαχῶν, συμμαχοῦσᾰ, συμμαχοῦν συμμαχούμενος, συμμαχουμένη, συμμαχούμενον
    Present: συμμαχέω, συμμαχέομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
present first second third second third first second third
active indicative συμμαχέω συμμαχέεις συμμαχέει συμμαχέετον συμμαχέετον συμμαχέομεν συμμαχέετε συμμαχέουσῐ(ν)
subjunctive συμμαχέω συμμαχέῃς συμμαχέῃ συμμαχέητον συμμαχέητον συμμαχέωμεν συμμαχέητε συμμαχέωσῐ(ν)
optative συμμαχέοιμῐ συμμαχέοις συμμαχέοι συμμαχέοιτον συμμαχεοίτην συμμαχέοιμεν συμμαχέοιτε συμμαχέοιεν
imperative συμμάχεε συμμαχεέτω συμμαχεετον συμμαχεέτων συμμαχεετε συμμαχεόντων
middle/

passive

 indicative συμμαχέομαι συμμαχέει/
συμμαχέῃ		 συμμαχέεται συμμαχέεσθον συμμαχέεσθον συμμαχεόμεθᾰ συμμαχέεσθε συμμαχέονται
subjunctive συμμαχέωμαι συμμαχέῃ συμμαχέηται συμμαχέησθον συμμαχέησθον συμμαχεώμεθᾰ συμμαχέησθε συμμαχέωνται
optative συμμαχεοίμην συμμαχέοιο συμμαχέοιτο συμμαχέοισθον συμμαχεοίσθην συμμαχεοίμεθᾰ συμμαχέοισθε συμμαχέοιντο
imperative συμμαχέου συμμαχεέσθω συμμαχέεσθον συμμαχεέσθων συμμαχέεσθε συμμαχεέσθων
active middle/passive
infinitive συμμαχέειν συμμαχέεσθαι
participle συμμαχέων, συμμαχέουσᾰ, συμμάχεον συμμαχεόμενος, συμμαχεομένη, συμμαχεόμενον
    Imperfect: συνεμάχουν, συνεμαχούμην (Contracted)
number singular dual plural
imperfect first second third second third first second third
active indicative συνεμάχουν συνεμάχεις συνεμάχει συνεμαχεῖτον συνεμαχείτην συνεμαχοῦμεν συνεμαχεῖτε συνεμάχουν
middle/
passive		 συνεμαχούμην συνεμαχοῦ συνεμαχεῖτο συνεμαχεῖσθον συνεμαχείσθην συνεμαχούμεθᾰ συνεμαχεῖσθε συνεμαχοῦντο
    Imperfect: συνεμάχεον, συνεμαχεόμην (Uncontracted)
number singular dual plural
imperfect first second third second third first second third
active indicative συνεμάχεον συνεμάχεες συνεμάχεε συνεμαχέετον συνεμαχεέτην συνεμαχέομεν συνεμαχέετε συνεμάχεον
middle/
passive		 συνεμαχεόμην συνεμαχέου συνεμαχέετο συνεμαχέεσθον συνεμαχεέσθην συνεμαχεόμεθᾰ συνεμαχέεσθε συνεμαχέοντο
    Aorist: συνεμάχησα, συνεμαχησάμην
number singular dual plural
aorist first second third second third first second third
active indicative συνεμάχησα συνεμάχησας συνεμάχησε συνεμαχήσατον συνεμαχησάτην συνεμαχήσαμεν συνεμαχήσατε συνεμάχησαν
subjunctive συμμαχήσω συμμαχήσῃς συμμαχήσῃ συμμαχήσητον συμμαχήσητον συμμαχήσωμεν συμμαχήσητε συμμαχήσωσῐ(ν)
optative συμμαχήσαιμῐ συμμαχήσαις/
συμμαχήσειας		 συμμαχήσαι/
συμμαχήσειε		 συμμαχήσαιτον συμμαχησαίτην συμμαχήσαιμεν συμμαχήσαιτε συμμαχήσαιεν/
συμμαχήσειαν
imperative συμμάχησον συμμαχησάτω συμμαχήσατον συμμαχησάτων συμμαχήσατε συμμαχησάντων
middle indicative συνεμαχησάμην συνεμαχήσω συνεμαχήσατο συνεμαχήσασθον συνεμαχησάσθην συνεμαχησάμεθα συνεμαχήσασθε συνεμαχήσαντο
subjunctive συμμαχήσωμαι συμμαχήσῃ συμμαχήσηται συμμαχήσησθον συμμαχήσησθον συμμαχησώμεθα συμμαχήσησθε συμμαχήσωνται
optative συμμαχησαίμην συμμαχήσαιο συμμαχήσαιτο συμμαχήσαισθον συμμαχησαίσθην συμμαχησαίμεθα συμμαχήσαισθε συμμαχήσαιντο
imperative συμμάχησαι συμμαχησάσθω συμμαχήσασθον συμμαχησάσθων συμμαχήσασθε συμμαχησάσθων
active middle
infinitive συμμάχησαι συμμαχήσασθαι
participle m συμμαχήσᾱς συμμαχησάμενος
f συμμαχήσᾱσα συμμαχησαμένη
n συμμάχησαν συμμαχησάμενον
    Perfect: συμμεμάχηκα, συμμεμάχημαι
number singular dual plural
perfect first second third second third first second third
active indicative συμμεμάχηκα συμμεμάχηκας συμμεμάχηκε συμμεμαχήκατον συμμεμαχήκατον συμμεμαχήκαμεν συμμεμαχήκατε συμμεμαχήκᾱσῐ(ν)
subjunctive συμμεμαχηκὼς ὦ/
συμμεμαχήκω		 συμμεμαχηκὼς ᾖς/
συμμεμαχήκῃς		 συμμεμαχηκὼς ᾖ/
συμμεμαχήκῃ		 συμμεμαχηκότε ἦτον/
συμμεμαχήκητον		 συμμεμαχηκότε ἦτον/
συμμεμαχήκητον		 συμμεμαχηκότες ὦμεν/
συμμεμαχήκωμεν		 συμμεμαχηκότες ἦτε/
συμμεμαχήκητε		 συμμεμαχηκότες ὦσῐ(ν)/
συμμεμαχήκωσῐ(ν)
optative συμμεμαχηκὼς εἴην/
συμμεμαχήκοιμῐ/
συμμεμαχηκοίην		 συμμεμαχηκὼς εἴης/
συμμεμαχήκοις/
συμμεμαχηκοίης		 συμμεμαχηκὼς εἴη/
συμμεμαχήκοι/
συμμεμαχηκοίη		 συμμεμαχηκότε εἴητον/
συμμεμαχηκότε εἶτον/
συμμεμαχήκοιτον		 συμμεμαχηκὀτε εἰήτην/
συμμεμαχηκότε εἴτην/
συμμεμαχηκοίτην		 συμμεμαχηκότες εἴημεν/
συμμεμαχηκότες εἶμεν/
συμμεμαχήκοιμεν		 συμμεμαχηκότες εἴητε/
συμμεμαχηκότες εἶτε/
συμμεμαχήκοιτε		 συμμεμαχηκότες εἴησαν/
συμμεμαχηκότε εἶεν/
συμμεμαχήκοιεν
imperative συμμεμαχηκὼς ἴσθῐ συμμεμαχηκὼς ἔστω συμμεμαχηκότε ἔστον συμμεμαχηκότε ἔστων συμμεμαχηκότες ἔστε συμμεμαχηκότες ὄντων
middle/

passive

 indicative συμμεμάχημαι συμμεμάχησαι συμμεμάχηται συμμεμάχησθον συμμεμάχησθον συμμεμαχήμεθα συμμεμάχησθε συμμεμάχηνται
subjunctive συμμεμαχημένος ὦ συμμεμαχημένος ᾖς συμμεμαχημένος ᾖ συμμεμαχημένω ἦτον συμμεμαχημένω ἦτον συμμεμαχημένοι ὦμεν συμμεμαχημένοι ἦτε συμμεμαχημένοι ὦσῐ
optative συμμεμαχημένος εἴην συμμεμαχημένος εἴης συμμεμαχημένος εἴη συμμεμαχημένοι εἴητον/
συμμεμαχημένοι εἶτον		 συμμεμαχημένω εἰήτην/
συμμεμαχημένω εἴτην		 συμμεμαχημένοι εἴημεν/
συμμεμαχημένοι εἶμεν		 συμμεμαχημένοι εἴητε/
συμμεμαχημένοι εἶτε		 συμμεμαχημένοι εἴησαν/
συμμεμαχημένοι εἶεν
imperative συμμεμάχησο συμμεμαχήσθω συμμεμάχησθον συμμεμαχήσθων συμμεμάχησθε συμμεμαχήσθων
active middle/passive
infinitive συμμεμαχηκέναι συμμεμαχήσθαι
participle συμμεμαχηκώς, συμμεμαχηκυῖα, συμμεμαχηκός συμμεμαχημένος, συμμεμαχημένη, συμμεμαχημένον

Further reading
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.