σπαρνός

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Indo-European *sper-, the same root of σπείρω (speírō, “I sow”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /spar.nós/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /sparˈnos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /sparˈnos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /sparˈnos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /sparˈnos/

Adjective

σπαρνός • (sparnós) m (feminine σπαρνή, neuter σπαρνόν); first/second declension

sparse, rare, scarce

Inflection

First and second declension of σπαρνός; σπαρνή; σπαρνόν (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	σπαρνός sparnós	σπαρνή sparnḗ	σπαρνόν sparnón	σπαρνώ sparnṓ	σπαρνᾱ́ sparnā́	σπαρνώ sparnṓ	σπαρνοί sparnoí	σπαρναί sparnaí	σπαρνᾰ́ sparná
Genitive	σπαρνοῦ sparnoû	σπαρνῆς sparnês	σπαρνοῦ sparnoû	σπαρνοῖν sparnoîn	σπαρναῖν sparnaîn	σπαρνοῖν sparnoîn	σπαρνῶν sparnôn	σπαρνῶν sparnôn	σπαρνῶν sparnôn
Dative	σπαρνῷ sparnôi	σπαρνῇ sparnêi	σπαρνῷ sparnôi	σπαρνοῖν sparnoîn	σπαρναῖν sparnaîn	σπαρνοῖν sparnoîn	σπαρνοῖς sparnoîs	σπαρναῖς sparnaîs	σπαρνοῖς sparnoîs
Accusative	σπαρνόν sparnón	σπαρνήν sparnḗn	σπαρνόν sparnón	σπαρνώ sparnṓ	σπαρνᾱ́ sparnā́	σπαρνώ sparnṓ	σπαρνούς sparnoús	σπαρνᾱ́ς sparnā́s	σπαρνᾰ́ sparná
Vocative	σπαρνέ sparné	σπαρνή sparnḗ	σπαρνόν sparnón	σπαρνώ sparnṓ	σπαρνᾱ́ sparnā́	σπαρνώ sparnṓ	σπαρνοί sparnoí	σπαρναί sparnaí	σπαρνᾰ́ sparná
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	σπαρνῶς sparnôs			σπαρνότερος sparnóteros			σπαρνότᾰτος sparnótatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.