προφητεία

Ancient Greek

Etymology

From προφήτης (prophḗtēs, “speaker of a god”) +‎ -ίᾱ (-íā).

Pronunciation
 

Noun

προφητείᾱ • (prophēteíā) f (genitive προφητείᾱς); first declension

  1. the interpretation of the will of the gods: prophecy
  2. (New Testament): preaching and teaching under the influence of the Holy Spirit

Inflection
First declension of ἡ προφητείᾱ; τῆς προφητείᾱς (Attic)
Case / # Singular Dual Plural
Nominative ἡ προφητείᾱ
hē prophēteíā		 τὼ προφητείᾱ
tṑ prophēteíā		 αἱ προφητεῖαι
hai prophēteîai
Genitive τῆς προφητείᾱς
tês prophēteíās		 τοῖν προφητείαιν
toîn prophēteíain		 τῶν προφητειῶν
tôn prophēteiôn
Dative τῇ προφητείᾳ
têi prophēteíāi		 τοῖν προφητείαιν
toîn prophēteíain		 ταῖς προφητείαις
taîs prophēteíais
Accusative τὴν προφητείᾱν
tḕn prophēteíān		 τὼ προφητείᾱ
tṑ prophēteíā		 τᾱ̀ς προφητείᾱς
tā̀s prophēteíās
Vocative προφητείᾱ
prophēteíā		 προφητείᾱ
prophēteíā		 προφητεῖαι
prophēteîai
Notes:
  • This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

Further reading

Greek

Etymology

From Ancient Greek προφητείᾱ (prophēteíā).

Noun

προφητεία • (profiteía) f (plural προφητείες)

  1. prophecy, prediction

Declension
declension of προφητεία
singular plural
nominative προφητεία • προφητείες •
genitive προφητείας • προφητειών •
accusative προφητεία • προφητείες •
vocative προφητεία • προφητείες •

Further reading
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.