προσευχή

Ancient Greek

Etymology

From προσεύχομαι (proseúkhomai, “pray”) +‎ -η (-ē, suffix forming action nouns). Morphologically from προσ- (“toward”) + εὐχή (“prayer, wish”)

Pronunciation
 

Noun

προσευχή • (proseukhḗ) f (genitive προσευχῆς); first declension

(Koine)
  1. prayer
  2. place of prayer

Inflection
First declension of ἡ προσευχή; τῆς προσευχῆς (Attic)
Case / # Singular Dual Plural
Nominative ἡ προσευχή
hē proseukhḗ		 τὼ προσευχᾱ́
tṑ proseukhā́		 αἱ προσευχαί
hai proseukhaí
Genitive τῆς προσευχῆς
tês proseukhês		 τοῖν προσευχαῖν
toîn proseukhaîn		 τῶν προσευχῶν
tôn proseukhôn
Dative τῇ προσευχῇ
têi proseukhêi		 τοῖν προσευχαῖν
toîn proseukhaîn		 ταῖς προσευχαῖς
taîs proseukhaîs
Accusative τὴν προσευχήν
tḕn proseukhḗn		 τὼ προσευχᾱ́
tṑ proseukhā́		 τᾱ̀ς προσευχᾱ́ς
tā̀s proseukhā́s
Vocative προσευχή
proseukhḗ		 προσευχᾱ́
proseukhā́		 προσευχαί
proseukhaí
Notes:
  • This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Greek

Etymology

From Hellenistic Koine Greek προσευχή. Morphologically from προσ- (“toward”) + ευχή (“wish”).

Pronunciation
  • IPA(key): /pɾo.sef.ˈçi/
  • Hyphenation: προ‧σευ‧χή
  • Old Hyphenation: προσ‧ευ‧χή

Noun

προσευχή • (prosefchí) f (plural προσευχές)

  1. prayer

Declension
declension of προσευχή
singular plural
nominative προσευχή • προσευχές •
genitive προσευχής • προσευχών •
accusative προσευχή • προσευχές •
vocative προσευχή • προσευχές •
  • απευχή f (apefchí, “not a wish”)
  • προσευχητάριο n (prosefchitário), προσευχητάρι n (prosefchitári, “book with prayers”) (ecclesiastic)
  • προσεύχομαι (proséfchomai, “pray”)
  • and see: εύχομαι (éfchomai, “I wish”), ευχή f (efchí, “the wish”)

Further reading
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.