δουπέω

Ancient Greek

Etymology

δοῦπος (doûpos) +‎ -έω (-éō); earlier *γδουπέω (*gdoupéō) as shown by augmented aorist forms beginning ἐγδ- (egd-) as well as the prefixed form ἐπιγδουπέω (epigdoupéō).

Pronunciation
 

Verb

δουπέω • (doupéō)

  1. to fall with a thud, to crash (collide, fall or come down violently)

Conjugation
   Present: δουπέω (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative δουπέω δουπέεις δουπέει δουπέετον δουπέετον δουπέομεν δουπέετε δουπέουσῐ(ν)
subjunctive δουπέω δουπέῃς δουπέῃ δουπέητον δουπέητον δουπέωμεν δουπέητε δουπέωσῐ(ν)
optative δουπέοιμῐ δουπέοις δουπέοι δουπέοιτον δουπεοίτην δουπέοιμεν δουπέοιτε δουπέοιεν
imperative   δούπεε δουπεέτω δουπέετον δουπεέτων   δουπέετε δουπεόντων
active
infinitive δουπέειν
participle m δουπέων
f δουπέουσᾰ
n δουπέον
Notes: This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Present: δουπῶ (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative δουπῶ δουπεῖς δουπεῖ δουπεῖτον δουπεῖτον δουποῦμεν δουπεῖτε δουποῦσῐ(ν)
subjunctive δουπῶ δουπῇς δουπῇ δουπῆτον δουπῆτον δουπῶμεν δουπῆτε δουπῶσῐ(ν)
optative δουποίην,
δουποῖμῐ		 δουποίης,
δουποῖς		 δουποίη,
δουποῖ		 δουποῖτον,
δουποίητον		 δουποίτην,
δουποιήτην		 δουποῖμεν,
δουποίημεν		 δουποῖτε,
δουποίητε		 δουποῖεν,
δουποίησᾰν
imperative   δούπει δουπείτω δουπεῖτον δουπείτων   δουπεῖτε δουπούντων
active
infinitive δουπεῖν
participle m δουπῶν
f δουποῦσᾰ
n δουποῦν
Notes: This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἐδούπεον (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐδούπεον ἐδούπεες ἐδούπεε(ν) ἐδουπέετον ἐδουπεέτην ἐδουπέομεν ἐδουπέετε ἐδούπεον
Notes: This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἐδούπουν (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐδούπουν ἐδούπεις ἐδούπει ἐδουπεῖτον ἐδουπείτην ἐδουποῦμεν ἐδουπεῖτε ἐδούπουν
Notes: This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: δουπήσω
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative δουπήσω δουπήσεις δουπήσει δουπήσετον δουπήσετον δουπήσομεν δουπήσετε δουπήσουσῐ(ν)
optative δουπήσοιμῐ δουπήσοις δουπήσοι δουπήσοιτον δουπησοίτην δουπήσοιμεν δουπήσοιτε δουπήσοιεν
active
infinitive δουπήσειν
participle m δουπήσων
f δουπήσουσᾰ
n δουπῆσον
Notes: This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἐδούπησᾰ
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐδούπησᾰ ἐδούπησᾰς ἐδούπησε(ν) ἐδουπήσᾰτον ἐδουπησᾰ́την ἐδουπήσᾰμεν ἐδουπήσᾰτε ἐδούπησᾰν
subjunctive δουπήσω δουπήσῃς δουπήσῃ δουπήσητον δουπήσητον δουπήσωμεν δουπήσητε δουπήσωσῐ(ν)
optative δουπήσαιμῐ δουπήσειᾰς,
δουπήσαις		 δουπήσειε(ν),
δουπήσαι		 δουπήσαιτον δουπησαίτην δουπήσαιμεν δουπήσαιτε δουπήσειᾰν,
δουπήσαιεν
imperative   δούπησον δουπησᾰ́τω δουπήσᾰτον δουπησᾰ́των   δουπήσᾰτε δουπησᾰ́ντων
active
infinitive δουπῆσαι
participle m δουπήσᾱς
f δουπήσᾱσᾰ
n δουπῆσᾰν
Notes: This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: δούπησᾰ, δουπήθην (Epic)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative δούπησᾰ δούπησᾰς δούπησε(ν) δουπήσᾰτον δουπησᾰ́την δουπήσᾰμεν δουπήσᾰτε δούπησᾰν
subjunctive δουπήσω,
δουπήσωμῐ		 δουπήσῃς,
δουπήσῃσθᾰ		 δουπήσῃ,
δουπήσῃσῐ		 δουπήσητον δουπήσητον δουπήσωμεν δουπήσητε δουπήσωσῐ(ν)
optative δουπήσαιμῐ δουπήσαις,
δουπήσαισθᾰ,
δουπήσειᾰς		 δουπήσειε(ν),
δουπήσαι		 δουπησεῖτον δουπησείτην δουπησεῖμεν δουπησεῖτε δουπησεῖεν
imperative   δούπησον δουπησᾰ́τω δουπήσᾰτον δουπησᾰ́των   δουπήσᾰτε δουπησᾰ́ντων
passive indicative δουπήθην δουπήθης δουπήθη δουπήθητον δουπηθήτην δουπήθημεν δουπήθητε δουπήθησᾰν,
δούπηθεν
subjunctive δουπηθῶ,
δουπηθῶμῐ		 δουπηθῇς,
δουπηθῇσθᾰ		 δουπηθῇ,
δουπηθῇσῐ		 δουπηθῆτον δουπηθῆτον δουπηθῶμεν δουπηθῆτε δουπηθῶσῐ(ν)
optative δουπηθείην δουπηθείης δουπηθείη δουπηθεῖτον,
δουπηθείητον		 δουπηθείτην,
δουπηθειήτην		 δουπηθεῖμεν,
δουπηθείημεν		 δουπηθεῖτε,
δουπηθείητε		 δουπήθειεν,
δουπηθείησᾰν
imperative   δουπήθητῐ δουπηθήτω δουπήθητον δουπηθήτων   δουπήθητε δουπηθέντων
active passive
infinitive δουπῆσαι/δουπησᾰ́μεν/δουπησᾰμέναι δουπηθῆναι/δουπηθήμεναι
participle m δουπήσᾱς δουπηθείς
f δουπήσᾱσᾰ δουπηθεῖσᾰ
n δουπῆσᾰν δουπηθέν
Notes: Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἐγδούπησᾰ (Epic)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐγδούπησᾰ ἐγδούπησᾰς ἐγδούπησε(ν) ἐγδουπήσᾰτον ἐγδουπησᾰ́την ἐγδουπήσᾰμεν ἐγδουπήσᾰτε ἐγδούπησᾰν
subjunctive δουπήσω,
δουπήσωμῐ		 δουπήσῃς,
δουπήσῃσθᾰ		 δουπήσῃ,
δουπήσῃσῐ		 δουπήσητον δουπήσητον δουπήσωμεν δουπήσητε δουπήσωσῐ(ν)
optative δουπήσαιμῐ δουπήσαις,
δουπήσαισθᾰ,
δουπήσειᾰς		 δουπήσειε(ν),
δουπήσαι		 δουπησεῖτον δουπησείτην δουπησεῖμεν δουπησεῖτε δουπησεῖεν
imperative   δούπησον δουπησᾰ́τω δουπήσᾰτον δουπησᾰ́των   δουπήσᾰτε δουπησᾰ́ντων
active
infinitive δουπῆσαι/δουπησᾰ́μεν/δουπησᾰμέναι
participle m δουπήσᾱς
f δουπήσᾱσᾰ
n δουπῆσᾰν
Notes: Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: δέδουπᾰ
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative δέδουπᾰ δέδουπᾰς δέδουπε(ν) δεδούπᾰτον δεδούπᾰτον δεδούπᾰμεν δεδούπᾰτε δεδούπᾱσῐ(ν)
subjunctive δεδούπω δεδούπῃς δεδούπῃ δεδούπητον δεδούπητον δεδούπωμεν δεδούπητε δεδούπωσῐ(ν)
optative δεδούποιμῐ,
δεδουποίην		 δεδούποις,
δεδουποίης		 δεδούποι,
δεδουποίη		 δεδούποιτον δεδουποίτην δεδούποιμεν δεδούποιτε δεδούποιεν
imperative   δέδουπε δεδουπέτω δεδούπετον δεδουπέτων   δεδούπετε δεδουπόντων
active
infinitive δεδουπέναι
participle m δεδουπώς
f δεδουπυῖᾰ
n δεδουπός
Notes: This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms
  • ἐνδουπέω (endoupéō)
  • ἐπιγδουπέω (epigdoupéō)
  • ἐπιδουπέω (epidoupéō)
  • καταδουπέω (katadoupéō)
  • προδουπέω (prodoupéō)

Further reading
  • δουπέω in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
  • δουπέω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
  • δουπέω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.