διστακτικός

Greek

Etymology

From Ancient Greek διστακτικός (distaktikós), from διστάζω (distázō).

Adjective

διστακτικός • (distaktikós) m (feminine διστακτική, neuter διστακτικό)

  1. hesitant, timid

Declension
declension of διστακτικός
number 
case / gender 		 singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative διστακτικός διστακτική διστακτικό διστακτικοί διστακτικές διστακτικά
genitive διστακτικού διστακτικής διστακτικού διστακτικών διστακτικών διστακτικών
accusative διστακτικό διστακτική διστακτικό διστακτικούς διστακτικές διστακτικά
vocative διστακτικέ διστακτική διστακτικό διστακτικοί διστακτικές διστακτικά
derivations comparative: πιο (pio) + positive forms (e.g. πιο διστακτικός, etc.)
relative superlative: definite article + πιο (pio) + positive forms (e.g. ο πιο διστακτικός (o pio distaktikós), etc.)
degrees of comparison by suffixation
comparative singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative διστακτικότερος διστακτικότερη διστακτικότερο διστακτικότεροι διστακτικότερες διστακτικότερα
genitive διστακτικότερου διστακτικότερης διστακτικότερου διστακτικότερων διστακτικότερων διστακτικότερων
accusative διστακτικότερο διστακτικότερη διστακτικότερο διστακτικότερους διστακτικότερες διστακτικότερα
vocative διστακτικότερε διστακτικότερη διστακτικότερο διστακτικότεροι διστακτικότερες διστακτικότερα
derivations relative superlative: ο + comparative forms (eg "ο διστακτικότερος", etc)
absolute superlative singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative διστακτικότατος διστακτικότατη διστακτικότατο διστακτικότατοι διστακτικότατες διστακτικότατα
genitive διστακτικότατου διστακτικότατης διστακτικότατου διστακτικότατων διστακτικότατων διστακτικότατων
accusative διστακτικότατο διστακτικότατη διστακτικότατο διστακτικότατους διστακτικότατες διστακτικότατα
vocative διστακτικότατε διστακτικότατη διστακτικότατο διστακτικότατοι διστακτικότατες διστακτικότατα

Derived terms
  • διστακτικότητα f (distaktikótita, “hesitation, diffidence”)
  • δισταγμός m (distagmós, “hesitation, pause, unwillingness”)
  • διστάζω (distázo, “to hesitate”)

Further reading
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.