διπλόω

Ancient Greek

Etymology

From διπλόος (diplóos, “double”) +‎ -όω (-óō, factitive verb suffix).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /di.pló.ɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /diˈplo.o/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ðiˈplo.o/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ðiˈplo.o/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ðiˈplo.o/

Verb

διπλόω • (diplóō)

To repeat a process
To double, multiply by two
(perfect passive) To be bent in half (of a sword or bowstring)
To repay twice the original amount

Inflection

Present: διπλοῶ, διπλοοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διπλοῶ	διπλοοῖς	διπλοοῖ	διπλοοῦτον	διπλοοῦτον	διπλοοῦμεν	διπλοοῦτε	διπλοοῦσῐ(ν)
	subjunctive	διπλοῶ	διπλοοῖς	διπλοοῖ	διπλοῶτον	διπλοῶτον	διπλοῶμεν	διπλοῶτε	διπλοῶσῐ(ν)
	optative	διπλοοίην, διπλοοῖμῐ	διπλοοίης, διπλοοῖς	διπλοοίη, διπλοοῖ	διπλοοῖτον, διπλοοίητον	διπλοοίτην, διπλοοιήτην	διπλοοῖμεν, διπλοοίημεν	διπλοοῖτε, διπλοοίητε	διπλοοῖεν, διπλοοίησᾰν
	imperative		διπλόου	διπλοούτω	διπλοοῦτον	διπλοούτων		διπλοοῦτε	διπλοούντων
middle/ passive	indicative	διπλοοῦμαι	διπλοοῖ	διπλοοῦται	διπλοοῦσθον	διπλοοῦσθον	διπλοούμεθᾰ	διπλοοῦσθε	διπλοοῦνται
	subjunctive	διπλοῶμαι	διπλοοῖ	διπλοῶται	διπλοῶσθον	διπλοῶσθον	διπλοώμεθᾰ	διπλοῶσθε	διπλοῶνται
	optative	διπλοοίμην	διπλοοῖο	διπλοοῖτο	διπλοοῖσθον	διπλοοίσθην	διπλοοίμεθᾰ	διπλοοῖσθε	διπλοοῖντο
	imperative		διπλοοῦ	διπλοούσθω	διπλοοῦσθον	διπλοούσθων		διπλοοῦσθε	διπλοούσθων
		active				middle/passive
infinitive		διπλοοῦν				διπλοοῦσθαι
participle	m	διπλοῶν				διπλοούμενος
	f	διπλοοῦσᾰ				διπλοουμένη
	n	διπλοοῦν				διπλοούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: δεδίπλωμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	δεδίπλωμαι	δεδίπλωσαι	δεδίπλωται	δεδίπλωσθον	δεδίπλωσθον	δεδιπλώμεθᾰ	δεδίπλωσθε	δεδίπλωνται
	subjunctive	δεδιπλωμένος ὦ	δεδιπλωμένος ᾖς	δεδιπλωμένος ᾖ	δεδιπλωμένω ἦτον	δεδιπλωμένω ἦτον	δεδιπλωμένοι ὦμεν	δεδιπλωμένοι ἦτε	δεδιπλωμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	δεδιπλωμένος εἴην	δεδιπλωμένος εἴης	δεδιπλωμένος εἴη	δεδιπλωμένοι εἴητον/εἶτον	δεδιπλωμένω εἰήτην/εἴτην	δεδιπλωμένοι εἴημεν/εἶμεν	δεδιπλωμένοι εἴητε/εἶτε	δεδιπλωμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		δεδίπλωσο	δεδιπλώσθω	δεδίπλωσθον	δεδιπλώσθων		δεδίπλωσθε	δεδιπλώσθων
						middle/passive
infinitive						δεδιπλῶσθαι
participle	m					δεδιπλωμένος
	f					δεδιπλωμένη
	n					δεδιπλωμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Pluperfect: ἐδεδιπλώμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ἐδεδιπλώμην	ἐδεδίπλωσο	ἐδεδίπλωτο	ἐδεδίπλωσθον	ἐδεδιπλώσθην	ἐδεδιπλώμεθᾰ	ἐδεδίπλωσθε	ἐδεδίπλωντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

διπλόω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
διπλόω in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
G1363 in Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible, 1979

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.