διακονέω

Ancient Greek

Alternative forms

διηκονέω (diēkonéō) – Ionic

Etymology

From διάκονος (diákonos, “servant”) +‎ -έω (-éō, denominative verbal suffix).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /di.a.ko.né.ɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /di.a.koˈnɛ.o/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ði.a.koˈne.o/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ði.a.koˈne.o/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ði.a.koˈne.o/

Verb

διακονέω • (diakonéō)

to wait on, serve
to serve up, supply
to help
(biblical) to serve as deacon

Inflection

Note the varying augment position.

Present: διακονέω, διακονέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διακονέω	διακονέεις	διακονέει	διακονέετον	διακονέετον	διακονέομεν	διακονέετε	διακονέουσῐ(ν)
	subjunctive	διακονέω	διακονέῃς	διακονέῃ	διακονέητον	διακονέητον	διακονέωμεν	διακονέητε	διακονέωσῐ(ν)
	optative	διακονέοιμῐ	διακονέοις	διακονέοι	διακονέοιτον	διακονεοίτην	διακονέοιμεν	διακονέοιτε	διακονέοιεν
	imperative		διακόνεε	διακονεέτω	διακονέετον	διακονεέτων		διακονέετε	διακονεόντων
middle/ passive	indicative	διακονέομαι	διακονέῃ, διακονέει	διακονέεται	διακονέεσθον	διακονέεσθον	διακονεόμεθᾰ	διακονέεσθε	διακονέονται
	subjunctive	διακονέωμαι	διακονέῃ	διακονέηται	διακονέησθον	διακονέησθον	διακονεώμεθᾰ	διακονέησθε	διακονέωνται
	optative	διακονεοίμην	διακονέοιο	διακονέοιτο	διακονέοισθον	διακονεοίσθην	διακονεοίμεθᾰ	διακονέοισθε	διακονέοιντο
	imperative		διακονέου	διακονεέσθω	διακονέεσθον	διακονεέσθων		διακονέεσθε	διακονεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		διακονέειν				διακονέεσθαι
participle	m	διακονέων				διακονεόμενος
	f	διακονέουσᾰ				διακονεομένη
	n	διακονέον				διακονεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Present: διακονῶ, διακονοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διακονῶ	διακονεῖς	διακονεῖ	διακονεῖτον	διακονεῖτον	διακονοῦμεν	διακονεῖτε	διακονοῦσῐ(ν)
	subjunctive	διακονῶ	διακονῇς	διακονῇ	διακονῆτον	διακονῆτον	διακονῶμεν	διακονῆτε	διακονῶσῐ(ν)
	optative	διακονοίην, διακονοῖμῐ	διακονοίης, διακονοῖς	διακονοίη, διακονοῖ	διακονοῖτον, διακονοίητον	διακονοίτην, διακονοιήτην	διακονοῖμεν, διακονοίημεν	διακονοῖτε, διακονοίητε	διακονοῖεν, διακονοίησᾰν
	imperative		διακόνει	διακονείτω	διακονεῖτον	διακονείτων		διακονεῖτε	διακονούντων
middle/ passive	indicative	διακονοῦμαι	διακονεῖ, διακονῇ	διακονεῖται	διακονεῖσθον	διακονεῖσθον	διακονούμεθᾰ	διακονεῖσθε	διακονοῦνται
	subjunctive	διακονῶμαι	διακονῇ	διακονῆται	διακονῆσθον	διακονῆσθον	διακονώμεθᾰ	διακονῆσθε	διακονῶνται
	optative	διακονοίμην	διακονοῖο	διακονοῖτο	διακονοῖσθον	διακονοίσθην	διακονοίμεθᾰ	διακονοῖσθε	διακονοῖντο
	imperative		διακονοῦ	διακονείσθω	διακονεῖσθον	διακονείσθων		διακονεῖσθε	διακονείσθων
		active				middle/passive
infinitive		διακονεῖν				διακονεῖσθαι
participle	m	διακονῶν				διακονούμενος
	f	διακονοῦσᾰ				διακονουμένη
	n	διακονοῦν				διακονούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἐδιακόνεον, ἐδιακονεόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐδιακόνεον	ἐδιακόνεες	ἐδιακόνεε(ν)	ἐδιακονέετον	ἐδιακονεέτην	ἐδιακονέομεν	ἐδιακονέετε	ἐδιακόνεον
middle/ passive	indicative	ἐδιακονεόμην	ἐδιακονέου	ἐδιακονέετο	ἐδιακονέεσθον	ἐδιακονεέσθην	ἐδιακονεόμεθᾰ	ἐδιακονέεσθε	ἐδιακονέοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἐδιακόνουν, ἐδιακονούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐδιακόνουν	ἐδιακόνεις	ἐδιακόνει	ἐδιακονεῖτον	ἐδιακονείτην	ἐδιακονοῦμεν	ἐδιακονεῖτε	ἐδιακόνουν
middle/ passive	indicative	ἐδιακονούμην	ἐδιακονοῦ	ἐδιακονεῖτο	ἐδιακονεῖσθον	ἐδιακονείσθην	ἐδιακονούμεθᾰ	ἐδιακονεῖσθε	ἐδιακονοῦντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: διηκόνεον, διηκονεόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διηκόνεον	διηκόνεες	διηκόνεε(ν)	διηκονέετον	διηκονεέτην	διηκονέομεν	διηκονέετε	διηκόνεον
middle/ passive	indicative	διηκονεόμην	διηκονέου	διηκονέετο	διηκονέεσθον	διηκονεέσθην	διηκονεόμεθᾰ	διηκονέεσθε	διηκονέοντο
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: διηκόνευν, διηκονεύμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διηκόνευν	διηκόνεις	διηκόνει	διηκονεῖτον	διηκονείτην	διηκονεῦμεν	διηκονεῖτε	διηκόνευν
middle/ passive	indicative	διηκονεύμην	διηκονεῦ	διηκονεῖτο	διηκονεῖσθον	διηκονείσθην	διηκονεύμεθᾰ	διηκονεῖσθε	διηκονεῦντο
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: διακονήσω, διακονήσομαι, δεδιακονήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διακονήσω	διακονήσεις	διακονήσει	διακονήσετον	διακονήσετον	διακονήσομεν	διακονήσετε	διακονήσουσῐ(ν)
active	optative	διακονήσοιμῐ	διακονήσοις	διακονήσοι	διακονήσοιτον	διακονησοίτην	διακονήσοιμεν	διακονήσοιτε	διακονήσοιεν
middle	indicative	διακονήσομαι	διακονήσῃ, διακονήσει	διακονήσεται	διακονήσεσθον	διακονήσεσθον	διακονησόμεθᾰ	διακονήσεσθε	διακονήσονται
middle	optative	διακονησοίμην	διακονήσοιο	διακονήσοιτο	διακονήσοισθον	διακονησοίσθην	διακονησοίμεθᾰ	διακονήσοισθε	διακονήσοιντο
passive	indicative	δεδιακονήσομαι	δεδιακονήσῃ	δεδιακονήσεται	δεδιακονήσεσθον	δεδιακονήσεσθον	δεδιακονησόμεθᾰ	δεδιακονήσεσθε	δεδιακονήσονται
passive	optative	δεδιακονησοίμην	δεδιακονήσοιο	δεδιακονήσοιτο	δεδιακονήσοισθον	δεδιακονησοίσθην	δεδιακονησοίμεθᾰ	δεδιακονήσοισθε	δεδιακονήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		διακονήσειν			διακονήσεσθαι		δεδιακονήσεσθαι
participle	m	διακονήσων			διακονησόμενος		δεδιακονησόμενος
	f	διακονήσουσᾰ			διακονησομένη		δεδιακονησομένη
	n	διακονῆσον			διακονησόμενον		δεδιακονησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἐδιακόνησᾰ, ἐδιακονησᾰ́μην, ἐδιακονήθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐδιακόνησᾰ	ἐδιακόνησᾰς	ἐδιακόνησε(ν)	ἐδιακονήσᾰτον	ἐδιακονησᾰ́την	ἐδιακονήσᾰμεν	ἐδιακονήσᾰτε	ἐδιακόνησᾰν
	subjunctive	διακονήσω	διακονήσῃς	διακονήσῃ	διακονήσητον	διακονήσητον	διακονήσωμεν	διακονήσητε	διακονήσωσῐ(ν)
	optative	διακονήσαιμῐ	διακονήσειᾰς, διακονήσαις	διακονήσειε(ν), διακονήσαι	διακονήσαιτον	διακονησαίτην	διακονήσαιμεν	διακονήσαιτε	διακονήσειᾰν, διακονήσαιεν
	imperative		διακόνησον	διακονησᾰ́τω	διακονήσᾰτον	διακονησᾰ́των		διακονήσᾰτε	διακονησᾰ́ντων
middle	indicative	ἐδιακονησᾰ́μην	ἐδιακονήσω	ἐδιακονήσᾰτο	ἐδιακονήσᾰσθον	ἐδιακονησᾰ́σθην	ἐδιακονησᾰ́μεθᾰ	ἐδιακονήσᾰσθε	ἐδιακονήσᾰντο
	subjunctive	διακονήσωμαι	διακονήσῃ	διακονήσηται	διακονήσησθον	διακονήσησθον	διακονησώμεθᾰ	διακονήσησθε	διακονήσωνται
	optative	διακονησαίμην	διακονήσαιο	διακονήσαιτο	διακονήσαισθον	διακονησαίσθην	διακονησαίμεθᾰ	διακονήσαισθε	διακονήσαιντο
	imperative		διακόνησαι	διακονησᾰ́σθω	διακονήσᾰσθον	διακονησᾰ́σθων		διακονήσᾰσθε	διακονησᾰ́σθων
passive	indicative	ἐδιακονήθην	ἐδιακονήθης	ἐδιακονήθη	ἐδιακονήθητον	ἐδιακονηθήτην	ἐδιακονήθημεν	ἐδιακονήθητε	ἐδιακονήθησᾰν
	subjunctive	διακονηθῶ	διακονηθῇς	διακονηθῇ	διακονηθῆτον	διακονηθῆτον	διακονηθῶμεν	διακονηθῆτε	διακονηθῶσῐ(ν)
	optative	διακονηθείην	διακονηθείης	διακονηθείη	διακονηθεῖτον, διακονηθείητον	διακονηθείτην, διακονηθειήτην	διακονηθεῖμεν, διακονηθείημεν	διακονηθεῖτε, διακονηθείητε	διακονηθεῖεν, διακονηθείησᾰν
	imperative		διακονήθητῐ	διακονηθήτω	διακονήθητον	διακονηθήτων		διακονήθητε	διακονηθέντων
		active			middle		passive
infinitive		διακονῆσαι			διακονήσᾰσθαι		διακονηθῆναι
participle	m	διακονήσᾱς			διακονησᾰ́μενος		διακονηθείς
	f	διακονήσᾱσᾰ			διακονησᾰμένη		διακονηθεῖσᾰ
	n	διακονῆσᾰν			διακονησᾰ́μενον		διακονηθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: διηκόνησᾰ, διηκονησᾰ́μην, διηκονήθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διηκόνησᾰ	διηκόνησᾰς	διηκόνησε(ν)	διηκονήσᾰτον	διηκονησᾰ́την	διηκονήσᾰμεν	διηκονήσᾰτε	διηκόνησᾰν
	subjunctive	διακονήσω	διακονήσῃς	διακονήσῃ	διακονήσητον	διακονήσητον	διακονήσωμεν	διακονήσητε	διακονήσωσῐ(ν)
	optative	διακονήσαιμῐ	διακονήσειᾰς, διακονήσαις	διακονήσειε(ν), διακονήσαι	διακονήσαιτον	διακονησαίτην	διακονήσαιμεν	διακονήσαιτε	διακονήσειᾰν, διακονήσαιεν
	imperative		διακόνησον	διακονησᾰ́τω	διακονήσᾰτον	διακονησᾰ́των		διακονήσᾰτε	διακονησᾰ́ντων
middle	indicative	διηκονησᾰ́μην	διηκονήσω	διηκονήσᾰτο	διηκονήσᾰσθον	διηκονησᾰ́σθην	διηκονησᾰ́μεθᾰ	διηκονήσᾰσθε	διηκονήσᾰντο
	subjunctive	διακονήσωμαι	διακονήσῃ	διακονήσηται	διακονήσησθον	διακονήσησθον	διακονησώμεθᾰ	διακονήσησθε	διακονήσωνται
	optative	διακονησαίμην	διακονήσαιο	διακονήσαιτο	διακονήσαισθον	διακονησαίσθην	διακονησαίμεθᾰ	διακονήσαισθε	διακονήσαιντο
	imperative		διακόνησαι	διακονησᾰ́σθω	διακονήσᾰσθον	διακονησᾰ́σθων		διακονήσᾰσθε	διακονησᾰ́σθων
passive	indicative	διηκονήθην	διηκονήθης	διηκονήθη	διηκονήθητον	διηκονηθήτην	διηκονήθημεν	διηκονήθητε	διηκονήθησᾰν
	subjunctive	διακονηθῶ	διακονηθῇς	διακονηθῇ	διακονηθῆτον	διακονηθῆτον	διακονηθῶμεν	διακονηθῆτε	διακονηθῶσῐ(ν)
	optative	διακονηθείην	διακονηθείης	διακονηθείη	διακονηθεῖτον, διακονηθείητον	διακονηθείτην, διακονηθειήτην	διακονηθεῖμεν, διακονηθείημεν	διακονηθεῖτε, διακονηθείητε	διακονηθεῖεν, διακονηθείησᾰν
	imperative		διακονήθητῐ	διακονηθήτω	διακονήθητον	διακονηθήτων		διακονήθητε	διακονηθέντων
		active			middle		passive
infinitive		διακονῆσαι			διακονήσᾰσθαι		διακονηθῆναι
participle	m	διακονήσᾱς			διακονησᾰ́μενος		διακονηθείς
	f	διακονήσᾱσᾰ			διακονησᾰμένη		διακονηθεῖσᾰ
	n	διακονῆσᾰν			διακονησᾰ́μενον		διακονηθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: δεδιηκόνηκᾰ, δεδιακόνημαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	δεδιηκόνηκᾰ	δεδιηκόνηκᾰς	δεδιηκόνηκε(ν)	δεδιηκονήκᾰτον	δεδιηκονήκᾰτον	δεδιηκονήκᾰμεν	δεδιηκονήκᾰτε	δεδιηκονήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	δεδιηκονήκω	δεδιηκονήκῃς	δεδιηκονήκῃ	δεδιηκονήκητον	δεδιηκονήκητον	δεδιηκονήκωμεν	δεδιηκονήκητε	δεδιηκονήκωσῐ(ν)
	optative	δεδιηκονήκοιμῐ, δεδιηκονηκοίην	δεδιηκονήκοις, δεδιηκονηκοίης	δεδιηκονήκοι, δεδιηκονηκοίη	δεδιηκονήκοιτον	δεδιηκονηκοίτην	δεδιηκονήκοιμεν	δεδιηκονήκοιτε	δεδιηκονήκοιεν
	imperative		δεδιηκόνηκε	δεδιηκονηκέτω	δεδιηκονήκετον	δεδιηκονηκέτων		δεδιηκονήκετε	δεδιηκονηκόντων
middle/ passive	indicative	δεδιακόνημαι	δεδιακόνησαι	δεδιακόνηται	δεδιακόνησθον	δεδιακόνησθον	δεδιακονήμεθᾰ	δεδιακόνησθε	δεδιακόνηνται
	subjunctive	δεδιακονημένος ὦ	δεδιακονημένος ᾖς	δεδιακονημένος ᾖ	δεδιακονημένω ἦτον	δεδιακονημένω ἦτον	δεδιακονημένοι ὦμεν	δεδιακονημένοι ἦτε	δεδιακονημένοι ὦσῐ(ν)
	optative	δεδιακονημένος εἴην	δεδιακονημένος εἴης	δεδιακονημένος εἴη	δεδιακονημένοι εἴητον/εἶτον	δεδιακονημένω εἰήτην/εἴτην	δεδιακονημένοι εἴημεν/εἶμεν	δεδιακονημένοι εἴητε/εἶτε	δεδιακονημένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		δεδιακόνησο	δεδιακονήσθω	δεδιακόνησθον	δεδιακονήσθων		δεδιακόνησθε	δεδιακονήσθων
		active				middle/passive
infinitive		δεδιηκονηκέναι				δεδιακονῆσθαι
participle	m	δεδιηκονηκώς				δεδιακονημένος
	f	δεδιηκονηκυῖᾰ				δεδιακονημένη
	n	δεδιηκονηκός				δεδιακονημένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

διακονέω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
διακονέω in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
διακονέω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
Bauer, Walter et al. (2001) A Greek–English Lexicon of the New Testament and Other Early Christian Literature, Third edition, Chicago: University of Chicago Press
διακονέω in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2019)
G1247 in Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible, 1979

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.