δάκνω

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Indo-European *denḱ- (“to bite”). Cognate with Sanskrit दशति (daśati, “to bite”) and Old English ġetingan (“to press upon”).

Pronunciation
 

Verb

δάκνω • (dáknō)

  1. to bite

Conjugation
   Present: δᾰ́κνω, δᾰ́κνομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative δᾰ́κνω δᾰ́κνεις δᾰ́κνει δᾰ́κνετον δᾰ́κνετον δᾰ́κνομεν δᾰ́κνετε δᾰ́κνουσῐ(ν)
subjunctive δᾰ́κνω δᾰ́κνῃς δᾰ́κνῃ δᾰ́κνητον δᾰ́κνητον δᾰ́κνωμεν δᾰ́κνητε δᾰ́κνωσῐ(ν)
optative δᾰ́κνοιμῐ δᾰ́κνοις δᾰ́κνοι δᾰ́κνοιτον δᾰκνοίτην δᾰ́κνοιμεν δᾰ́κνοιτε δᾰ́κνοιεν
imperative   δᾰ́κνε δᾰκνέτω δᾰ́κνετον δᾰκνέτων   δᾰ́κνετε δᾰκνόντων
middle/
passive		 indicative δᾰ́κνομαι δᾰ́κνῃ,
δᾰ́κνει		 δᾰ́κνεται δᾰ́κνεσθον δᾰ́κνεσθον δᾰκνόμεθᾰ δᾰ́κνεσθε δᾰ́κνονται
subjunctive δᾰ́κνωμαι δᾰ́κνῃ δᾰ́κνηται δᾰ́κνησθον δᾰ́κνησθον δᾰκνώμεθᾰ δᾰ́κνησθε δᾰ́κνωνται
optative δᾰκνοίμην δᾰ́κνοιο δᾰ́κνοιτο δᾰ́κνοισθον δᾰκνοίσθην δᾰκνοίμεθᾰ δᾰ́κνοισθε δᾰ́κνοιντο
imperative   δᾰ́κνου δᾰκνέσθω δᾰ́κνεσθον δᾰκνέσθων   δᾰ́κνεσθε δᾰκνέσθων
active middle/passive
infinitive δᾰ́κνειν δᾰ́κνεσθαι
participle m δᾰ́κνων δᾰκνόμενος
f δᾰ́κνουσᾰ δᾰκνομένη
n δᾰ́κνον δᾰκνόμενον
Notes: This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἔδᾰκνον, ἐδᾰκνόμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἔδᾰκνον ἔδᾰκνες ἔδᾰκνε(ν) ἐδᾰ́κνετον ἐδᾰκνέτην ἐδᾰ́κνομεν ἐδᾰ́κνετε ἔδᾰκνον
middle/
passive		 indicative ἐδᾰκνόμην ἐδᾰ́κνου ἐδᾰ́κνετο ἐδᾰ́κνεσθον ἐδᾰκνέσθην ἐδᾰκνόμεθᾰ ἐδᾰ́κνεσθε ἐδᾰ́κνοντο
Notes: This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: δήξομαι, δηχθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle indicative δήξομαι δήξῃ,
δήξει		 δήξεται δήξεσθον δήξεσθον δηξόμεθᾰ δήξεσθε δήξονται
optative δηξοίμην δήξοιο δήξοιτο δήξοισθον δηξοίσθην δηξοίμεθᾰ δήξοισθε δήξοιντο
passive indicative δηχθήσομαι δηχθήσῃ δηχθήσεται δηχθήσεσθον δηχθήσεσθον δηχθησόμεθᾰ δηχθήσεσθε δηχθήσονται
optative δηχθησοίμην δηχθήσοιο δηχθήσοιτο δηχθήσοισθον δηχθησοίσθην δηχθησοίμεθᾰ δηχθήσοισθε δηχθήσοιντο
middle passive
infinitive δήξεσθαι δηχθήσεσθαι
participle m δηξόμενος δηχθησόμενος
f δηξομένη δηχθησομένη
n δηξόμενον δηχθησόμενον
Notes: This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἔδᾰκον, ἐδᾰκόμην, ἐδήχθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἔδᾰκον ἔδᾰκες ἔδᾰκε(ν) ἐδᾰ́κετον ἐδᾰκέτην ἐδᾰ́κομεν ἐδᾰ́κετε ἔδᾰκον
subjunctive δᾰ́κω δᾰ́κῃς δᾰ́κῃ δᾰ́κητον δᾰ́κητον δᾰ́κωμεν δᾰ́κητε δᾰ́κωσῐ(ν)
optative δᾰ́κοιμῐ δᾰ́κοις δᾰ́κοι δᾰ́κοιτον δᾰκοίτην δᾰ́κοιμεν δᾰ́κοιτε δᾰ́κοιεν
imperative   δᾰ́κε δᾰκέτω δᾰ́κετον δᾰκέτων   δᾰ́κετε δᾰκόντων
middle indicative ἐδᾰκόμην ἐδᾰ́κου ἐδᾰ́κετο ἐδᾰ́κεσθον ἐδᾰκέσθην ἐδᾰκόμεθᾰ ἐδᾰ́κεσθε ἐδᾰ́κοντο
subjunctive δᾰ́κωμαι δᾰ́κῃ δᾰ́κηται δᾰ́κησθον δᾰ́κησθον δᾰκώμεθᾰ δᾰ́κησθε δᾰ́κωνται
optative δᾰκοίμην δᾰ́κοιο δᾰ́κοιτο δᾰ́κοισθον δᾰκοίσθην δᾰκοίμεθᾰ δᾰ́κοισθε δᾰ́κοιντο
imperative   δᾰκοῦ δᾰκέσθω δᾰ́κεσθον δᾰκέσθων   δᾰ́κεσθε δᾰκέσθων
passive indicative ἐδήχθην ἐδήχθης ἐδήχθη ἐδήχθητον ἐδηχθήτην ἐδήχθημεν ἐδήχθητε ἐδήχθησᾰν
subjunctive δηχθῶ δηχθῇς δηχθῇ δηχθῆτον δηχθῆτον δηχθῶμεν δηχθῆτε δηχθῶσῐ(ν)
optative δηχθείην δηχθείης δηχθείη δηχθεῖτον,
δηχθείητον		 δηχθείτην,
δηχθειήτην		 δηχθεῖμεν,
δηχθείημεν		 δηχθεῖτε,
δηχθείητε		 δηχθεῖεν,
δηχθείησᾰν
imperative   δήχθητῐ δηχθήτω δήχθητον δηχθήτων   δήχθητε δηχθέντων
active middle passive
infinitive δᾰκεῖν δᾰκέσθαι δηχθῆναι
participle m δᾰκών δᾰκόμενος δηχθείς
f δᾰκοῦσᾰ δᾰκομένη δηχθεῖσᾰ
n δᾰκόν δᾰκόμενον δηχθέν
Notes: This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: δέδηγμαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle/
passive		 indicative δέδηγμαι δέδηξαι δέδηκται δέδηχθον δέδηχθον δεδήγμεθᾰ δέδηχθε δεδήκᾰται
subjunctive δεδηγμένος ὦ δεδηγμένος ᾖς δεδηγμένος ᾖ δεδηγμένω ἦτον δεδηγμένω ἦτον δεδηγμένοι ὦμεν δεδηγμένοι ἦτε δεδηγμένοι ὦσῐ(ν)
optative δεδηγμένος εἴην δεδηγμένος εἴης δεδηγμένος εἴη δεδηγμένοι εἴητον/εἶτον δεδηγμένω εἰήτην/εἴτην δεδηγμένοι εἴημεν/εἶμεν δεδηγμένοι εἴητε/εἶτε δεδηγμένοι εἴησᾰν/εἶεν
imperative   δέδηξο δεδήχθω δέδηχθον δεδήχθων   δέδηχθε δεδήχθων
middle/passive
infinitive δεδῆχθαι
participle m δεδηγμένος
f δεδηγμένη
n δεδηγμένον
Notes: This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Pluperfect: ἐδεδήγμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle/
passive		 indicative ἐδεδήγμην ἐδέδηξο ἐδέδηκτο ἐδέδηχθον ἐδεδήχθην ἐδεδήγμεθᾰ ἐδέδηχθε ἐδεδήκᾰτο
Notes: This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms
  • ἀμφιδάκνω (amphidáknō)
  • ἀναδάκνω (anadáknō)
  • ἀντιδάκνω (antidáknō)
  • ἀποδάκνω (apodáknō)
  • δακνάζω (daknázō)
  • δακνώδης (daknṓdēs)
  • διαδάκνω (diadáknō)
  • ἐνδάκνω (endáknō)
  • ἐπιδάκνω (epidáknō)
  • ἐπιδακνώδης (epidaknṓdēs)
  • καταδάκνω (katadáknō)
  • συνδάκνω (sundáknō)
  • ὑπερδάκνω (huperdáknō)
  • ὑποδάκνω (hupodáknō)

Further reading
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.