γείνομαι

Ancient Greek

From Proto-Indo-European *ǵn̥h₁-yé-tor. Cognate with γίγνομαι (gígnomai), Latin gigno, gnatus and Sanskrit जनति (jánati).

γείνομαι • (geínomai)

Present: γείνομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	γείνομαι	γείνῃ, γείνει	γείνεται	γείνεσθον	γείνεσθον	γεινόμεθᾰ	γείνεσθε	γείνονται
	subjunctive	γείνωμαι	γείνῃ	γείνηται	γείνησθον	γείνησθον	γεινώμεθᾰ	γείνησθε	γείνωνται
	optative	γεινοίμην	γείνοιο	γείνοιτο	γείνοισθον	γεινοίσθην	γεινοίμεθᾰ	γείνοισθε	γείνοιντο
	imperative		γείνου	γεινέσθω	γείνεσθον	γεινέσθων		γείνεσθε	γεινέσθων
						middle/passive
infinitive						γείνεσθαι
participle	m					γεινόμενος
	f					γεινομένη
	n					γεινόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἐγεινόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ἐγεινόμην	ἐγείνου	ἐγείνετο	ἐγείνεσθον	ἐγεινέσθην	ἐγεινόμεθᾰ	ἐγείνεσθε	ἐγείνοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἐγεινᾰ́μην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	ἐγεινᾰ́μην	ἐγείνω	ἐγείνᾰτο	ἐγείνᾰσθον	ἐγεινᾰ́σθην	ἐγεινᾰ́μεθᾰ	ἐγείνᾰσθε	ἐγείνᾰντο
	subjunctive	γείνωμαι	γείνῃ	γείνηται	γείνησθον	γείνησθον	γεινώμεθᾰ	γείνησθε	γείνωνται
	optative	γειναίμην	γείναιο	γείναιτο	γείναισθον	γειναίσθην	γειναίμεθᾰ	γείναισθε	γείναιντο
	imperative		γεῖναι	γεινᾰ́σθω	γείνᾰσθον	γεινᾰ́σθων		γείνᾰσθε	γεινᾰ́σθων
					middle
infinitive					γείνᾰσθαι
participle	m				γεινᾰ́μενος
	f				γεινᾰμένη
	n				γεινᾰ́μενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: γεινᾰ́μην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	γεινᾰ́μην	γείνω	γείνᾰτο	γείνᾰσθον	γεινᾰ́σθην	γεινᾰ́με(σ)θᾰ	γείνᾰσθε	γείνᾰντο
	subjunctive	γείνωμαι, γεινώμαιμῐ	γείνηαι, γείνηαι	γείνηται, γεινήταισῐ	γείνησθον	γείνησθον	γεινώμε(σ)θᾰ	γείνησθε	γείνωνται
	optative	γειναίμην	γείναιο	γείναιτο	γείναισθον	γειναίσθην	γειναίμε(σ)θᾰ	γείναισθε	γειναίᾰτο
	imperative		γεῖναι	γεινᾰ́σθω	γείνᾰσθον	γεινᾰ́σθων		γείνᾰσθε	γεινᾰ́σθων
					middle
infinitive					γείνᾰσθαι
participle	m				γεινᾰ́μενος
	f				γεινᾰμένη
	n				γεινᾰ́μενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

γείνομαι in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
γείνομαι in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
γείνομαι in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
γείνομαι in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
γείνομαι in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2019)

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.