αὐτόνομος

Ancient Greek

Etymology

αὐτός (autós, “self”) +‎ νόμος (nómos, “law”)

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /au̯.tó.no.mos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /aʍˈto.no.mos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /aɸˈto.no.mos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /afˈto.no.mos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /afˈto.no.mos/

Adjective

αὐτόνομος • (autónomos) m (feminine αὐτονόμη, neuter αὐτόνομον); first/second declension

(of persons and saints) subject only to one's own laws, independent
of one's own free will

Declension

First and second declension of αὐτόνομος; αὐτονόμη; αὐτόνομον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	αὐτόνομος autónomos	αὐτονόμη autonómē	αὐτόνομον autónomon	αὐτονόμω autonómō	αὐτονόμᾱ autonómā	αὐτονόμω autonómō	αὐτόνομοι autónomoi	αὐτόνομαι autónomai	αὐτόνομᾰ autónoma
Genitive	αὐτονόμου autonómou	αὐτονόμης autonómēs	αὐτονόμου autonómou	αὐτονόμοιν autonómoin	αὐτονόμαιν autonómain	αὐτονόμοιν autonómoin	αὐτονόμων autonómōn	αὐτονόμων autonómōn	αὐτονόμων autonómōn
Dative	αὐτονόμῳ autonómōi	αὐτονόμῃ autonómēi	αὐτονόμῳ autonómōi	αὐτονόμοιν autonómoin	αὐτονόμαιν autonómain	αὐτονόμοιν autonómoin	αὐτονόμοις autonómois	αὐτονόμαις autonómais	αὐτονόμοις autonómois
Accusative	αὐτόνομον autónomon	αὐτονόμην autonómēn	αὐτόνομον autónomon	αὐτονόμω autonómō	αὐτονόμᾱ autonómā	αὐτονόμω autonómō	αὐτονόμους autonómous	αὐτονόμᾱς autonómās	αὐτόνομᾰ autónoma
Vocative	αὐτόνομε autónome	αὐτονόμη autonómē	αὐτόνομον autónomon	αὐτονόμω autonómō	αὐτονόμᾱ autonómā	αὐτονόμω autonómō	αὐτόνομοι autónomoi	αὐτόνομαι autónomai	αὐτόνομᾰ autónoma
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	αὐτονόμως autonómōs			—			—
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.