αηδία

From Ancient Greek ἀηδία (aēdía), from ἀηδής (aēdḗs, “disgusting, revolting”), from ἀ- (a-, “a-, un-”) + ἡδύς (hēdús, “pleasant, sweet”).

• IPA^(key): /aiˈðia/
• Hyphenation: αη‧δί‧α

αηδία • (aïdía) f (plural αηδίες)

1. disgust, revulsion, distaste (intense dislike or loathing someone feels for something bad or nasty)

   Σβήσ' την τηλεόραση - αυτός ο δημοσιογράφος μου προκαλεί αηδία! ― Svís' tin tileórasi - aftós o dimosiográfos mou prokaleí aïdía! ― Turn off the telly - that reporter makes me sick!

   Γύρισα αλλού τα μάτια μου με αηδία. ― Gýrisa alloú ta mátia mou me aïdía. ― I looked away in disgust.

2. (figuratively, in the plural) nonsense, rubbish, trash, crap, bull, shit (words, actions, etc of no meaning)

   Όλο κάθεται και λέει αηδίες. ― Ólo káthetai kai léei aïdíes. ― All he does is sit and talk crap.

   Το παιδί της είναι πολύ άτακτο κι όλο κάνει αηδίες. ― To paidí tis eínai polý átakto ki ólo kánei aïdíes. ― Her child is very badly behaved and all he does is act the fool.

• (disgust, revulsion): απέχθεια f (apéchtheia), σιχαμάρα f (sichamára), αποστροφή f (apostrofí)
• (nonsense, rubbish): κουταμάρα f (koutamára), ανοησία f (anoïsía), βλακεία f (vlakeía), σαχλαμάρα f (sachlamára), μαλακία f (malakía) (vulgar)

• αηδιαστικός (aïdiastikós, “disgusting”)
• αηδής (aïdís, “disgusting”) (formal)
• αηδιάζω (aïdiázo, “to be disgusted”)
• αηδιασμένος (aïdiasménos, “disgusted”)