Σειληνός

Ancient Greek

Σειληνός • (Seilēnós) m (genitive Σειληνοῦ); second declension

Second declension of ὁ Σειληνός; τοῦ Σειληνοῦ (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ Σειληνός ho Seilēnós	τὼ Σειληνώ tṑ Seilēnṓ	οἱ Σειληνοί hoi Seilēnoí
Genitive	τοῦ Σειληνοῦ toû Seilēnoû	τοῖν Σειληνοῖν toîn Seilēnoîn	τῶν Σειληνῶν tôn Seilēnôn
Dative	τῷ Σειληνῷ tôi Seilēnôi	τοῖν Σειληνοῖν toîn Seilēnoîn	τοῖς Σειληνοῖς toîs Seilēnoîs
Accusative	τὸν Σειληνόν tòn Seilēnón	τὼ Σειληνώ tṑ Seilēnṓ	τοὺς Σειληνούς toùs Seilēnoús
Vocative	Σειληνέ Seilēné	Σειληνώ Seilēnṓ	Σειληνοί Seilēnoí
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎, London: Routledge & Kegan Paul Limited, page 1,025

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.