warczeć

Polish

Etymology

From Proto-Slavic *vьrčati.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈvar.t͡ʂɛt͡ɕ/

Verb

warczeć impf (perfective warknąć or zawarczeć)

  1. (intransitive) to growl, to snarl, to whirr, to gnarl

Conjugation
Conjugation of warczeć impf
    singular plural
person m f n m pers m anim or m inan or f or n
infinitive warczeć
present tense 1st warczę warczymy
2nd warczysz warczycie
3rd warczy warczą
past tense 1st warczałem warczałam warczeliśmy warczałyśmy
2nd warczałeś warczałaś warczeliście warczałyście
3rd warczał warczała warczało warczeli warczały
future tense 1st będę warczał1 będę warczała1 będziemy warczeli1 będziemy warczały1
2nd będziesz warczał1 będziesz warczała1 będziecie warczeli1 będziecie warczały1
3rd będzie warczał1 będzie warczała1 będzie warczało1 będą warczeli1 będą warczały1
conditional 1st warczałbym warczałabym warczelibyśmy warczałybyśmy
2nd warczałbyś warczałabyś warczelibyście warczałybyście
3rd warczałby warczałaby warczałoby warczeliby warczałyby
imperative 1st — warczmy
2nd warcz warczcie
3rd niech warczy niech warczą
active adjectival participle warczący warcząca warczące warczący warczące
contemporary adverbial participle warcząc
impersonal past warczano
verbal noun warczenie
1 or: będę warczeć, będziesz warczeć etc.

Synonyms
  • (to growl): burczeć
  • (to whirr): furczeć, furkać, warkotać

Further reading
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.