vocativus

Dutch

Etymology

Borrowed from Latin vocativus.

Noun

vocativus m (plural vocativi or vocativussen)

  1. (grammar) the vocative case or a word therein

Synonyms


Latin

Etymology

From vocō (to call, summon) + -īvus (adjectival suffix). A calque of Ancient Greek κλητῐκή (klētikḗ).

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /wo.kaːˈtiː.wus/, [wɔ.kaːˈtiː.wʊs]

Adjective

vocātīvus (feminine vocātīva, neuter vocātīvum); first/second declension

  1. (grammar) of or belonging to calling, vocative
  2. (masculine noun, scilicet casus) vocative case, vocative
    • 1855, Grammatici latini ex recensione Henrici Keilii vol. II: Prisciani institutionum grammaticarum libri I-XII ex recensione Martini Hertzii. Lipsiae, page 186 (= Priscianus, Institutiones grammaticae, page 671 P.)
      vocativus etiam salutatorius vocatur, ut 'o Aenea' et 'salve Aenea'

Declension

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative vocātīvus vocātīva vocātīvum vocātīvī vocātīvae vocātīva
Genitive vocātīvī vocātīvae vocātīvī vocātīvōrum vocātīvārum vocātīvōrum
Dative vocātīvō vocātīvae vocātīvō vocātīvīs vocātīvīs vocātīvīs
Accusative vocātīvum vocātīvam vocātīvum vocātīvōs vocātīvās vocātīva
Ablative vocātīvō vocātīvā vocātīvō vocātīvīs vocātīvīs vocātīvīs
Vocative vocātīve vocātīva vocātīvum vocātīvī vocātīvae vocātīva

Descendants

References

  • vocativus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • vocativus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.