ultimo

See also: ultimó, ultimò, último, and ùltimo

English

Pronunciation

Etymology 1

First attested in 1582; from Latin ultimō (elliptically for ultimō diē or ultimō mēnse), masculine ablative singular form of ultimus (last); cognate with Dutch ultimo, the German ultimo, the Swedish ultimo, etc.

Adjective

ultimo (not comparable)

  1. (obsolete) On the last day (of a specified month).
Alternative forms
  • vltimo (obsolete)

Adverb

ultimo (not comparable)

  1. Of last month.
Alternative forms
  • Ultimo (obsolete), ult. (abbreviation), ulto (contraction)

References

Etymology 2

First attested in 1622; from either the Italian ultimo, or the Portuguese último, or the Spanish ultimo; compare ultime.

Noun

ultimo (plural not attested)

  1. (obsolete, rare) = ultimum (clarification of this definition is needed)

References

  • † Ultimo, sb.” listed on page 12 of volume X, part I (Ti–U), § ii (U) of A New English Dictionary on Historical Principles [1st ed., 1926]
  • †ultimo, n.” listed in the Oxford English Dictionary [2nd ed., 1989]

Italian

Etymology

From Latin ultimus.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈultimo/

Adjective

ultimo (feminine singular ultima, masculine plural ultimi, feminine plural ultime)

  1. last
    Antonym: primo
  2. recent, current
  3. pertaining to last month

Noun

ultimo m (plural ultimi, feminine ultima)

  1. last one

Verb

ultimo

  1. first-person singular present indicative of ultimare

Anagrams


Latin

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /ˈul.ti.moː/, [ˈʊɫ.tɪ.moː]

Adjective

ultimō

  1. dative masculine singular of ultimus
  2. dative neuter singular of ultimus
  3. ablative masculine singular of ultimus
  4. ablative neuter singular of ultimus

Verb

ultimō (present infinitive ultimāre, perfect active ultimāvī, supine ultimātum); first conjugation

  1. to come to an end, be at the last

Inflection

   Conjugation of ultimo (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present ultimō ultimās ultimat ultimāmus ultimātis ultimant
imperfect ultimābam ultimābās ultimābat ultimābāmus ultimābātis ultimābant
future ultimābō ultimābis ultimābit ultimābimus ultimābitis ultimābunt
perfect ultimāvī ultimāvistī ultimāvit ultimāvimus ultimāvistis ultimāvērunt, ultimāvēre
pluperfect ultimāveram ultimāverās ultimāverat ultimāverāmus ultimāverātis ultimāverant
future perfect ultimāverō ultimāveris ultimāverit ultimāverimus ultimāveritis ultimāverint
passive present ultimor ultimāris, ultimāre ultimātur ultimāmur ultimāminī ultimantur
imperfect ultimābar ultimābāris, ultimābāre ultimābātur ultimābāmur ultimābāminī ultimābantur
future ultimābor ultimāberis, ultimābere ultimābitur ultimābimur ultimābiminī ultimābuntur
perfect ultimātus + present active indicative of sum
pluperfect ultimātus + imperfect active indicative of sum
future perfect ultimātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present ultimem ultimēs ultimet ultimēmus ultimētis ultiment
imperfect ultimārem ultimārēs ultimāret ultimārēmus ultimārētis ultimārent
perfect ultimāverim ultimāverīs ultimāverit ultimāverimus ultimāveritis ultimāverint
pluperfect ultimāvissem ultimāvissēs ultimāvisset ultimāvissēmus ultimāvissētis ultimāvissent
passive present ultimer ultimēris, ultimēre ultimētur ultimēmur ultimēminī ultimentur
imperfect ultimārer ultimārēris, ultimārēre ultimārētur ultimārēmur ultimārēminī ultimārentur
perfect ultimātus + present active subjunctive of sum
pluperfect ultimātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present ultimā ultimāte
future ultimātō ultimātō ultimātōte ultimantō
passive present ultimāre ultimāminī
future ultimātor ultimātor ultimantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives ultimāre ultimāvisse ultimātūrus esse ultimārī ultimātus esse ultimātum īrī
participles ultimāns ultimātūrus ultimātus ultimandus
verbal nouns gerund supine
nominative genitive dative/ablative accusative accusative ablative
ultimāre ultimandī ultimandō ultimandum ultimātum ultimātū

References

Anagrams


Portuguese

Verb

ultimo

  1. first-person singular present indicative of ultimar

Spanish

Pronunciation

  • IPA(key): /ulˈtimo/, [ul̪ˈt̪imo]

Verb

ultimo

  1. First-person singular (yo) present indicative form of ultimar.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.