uitwijken

Dutch

From uit (“out”) +‎ wijken (“migrate”).

uitwijken

Inflection of uitwijken (strong class 1, separable)
infinitive	uitwijken
past singular	week uit
past participle	uitgeweken
infinitive	uitwijken
gerund	uitwijken n
verbal noun	—
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	wijk uit	week uit	uitwijk	uitweek
2nd person sing. (jij)	wijkt uit	week uit	uitwijkt	uitweek
2nd person sing. (u)	wijkt uit	week uit	uitwijkt	uitweek
2nd person sing. (gij)	wijkt uit	weekt uit	uitwijkt	uitweekt
3rd person singular	wijkt uit	week uit	uitwijkt	uitweek
plural	wijken uit	weken uit	uitwijken	uitweken

subjunctive sing.¹	wijke uit	weke uit	uitwijke	uitweke
subjunctive plur.¹	wijken uit	weken uit	uitwijken	uitweken

imperative sing.	wijk uit
imperative plur.¹	wijkt uit

participles	uitwijkend	uitgeweken
¹⁾ Archaic.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.