uitstappen

Dutch

uit +‎ stappen (“to step, to walk”)

uitstappen

Inflection of uitstappen (weak, separable)
infinitive	uitstappen
past singular	stapte uit
past participle	uitgestapt
infinitive	uitstappen
gerund	uitstappen n
verbal noun	—
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	stap uit	stapte uit	uitstap	uitstapte
2nd person sing. (jij)	stapt uit	stapte uit	uitstapt	uitstapte
2nd person sing. (u)	stapt uit	stapte uit	uitstapt	uitstapte
2nd person sing. (gij)	stapt uit	stapte uit	uitstapt	uitstapte
3rd person singular	stapt uit	stapte uit	uitstapt	uitstapte
plural	stappen uit	stapten uit	uitstappen	uitstapten

subjunctive sing.¹	stappe uit	stapte uit	uitstappe	uitstapte
subjunctive plur.¹	stappen uit	stapten uit	uitstappen	uitstapten

imperative sing.	stap uit
imperative plur.¹	stapt uit

participles	uitstappend	uitgestapt
¹⁾ Archaic.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.