uitgooien

Dutch

Etymology

uit + gooien

Pronunciation

  • (file)

Verb

uitgooien

  1. to remove (from a premises), throw out (general)
  2. to cast (throw a fishing line or net into the water)

Inflection

Inflection of uitgooien (weak, separable)
infinitive uitgooien
past singular gooide uit
past participle uitgegooid
infinitive uitgooien
gerund uitgooien n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular gooi uitgooide uituitgooiuitgooide
2nd person sing. (jij) gooit uitgooide uituitgooituitgooide
2nd person sing. (u) gooit uitgooide uituitgooituitgooide
2nd person sing. (gij) gooit uitgooide uituitgooituitgooide
3rd person singular gooit uitgooide uituitgooituitgooide
plural gooien uitgooiden uituitgooienuitgooiden
subjunctive sing.1 gooie uitgooide uituitgooieuitgooide
subjunctive plur.1 gooien uitgooiden uituitgooienuitgooiden
imperative sing. gooi uit
imperative plur.1 gooit uit
participles uitgooienduitgegooid
1) Archaic.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.