uitbraken

Dutch

Etymology

uit +‎ braken

Pronunciation
  • Audio(file)

Noun

uitbraken

  1. Plural form of uitbraak

Verb

uitbraken

  1. to vomit
  2. (figuratively) to spew out (curses)

Inflection
Inflection of uitbraken (weak, separable)
infinitive uitbraken
past singular braakte uit
past participle uitgebraakt
infinitive uitbraken
gerund uitbraken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular braak uitbraakte uituitbraakuitbraakte
2nd person sing. (jij) braakt uitbraakte uituitbraaktuitbraakte
2nd person sing. (u) braakt uitbraakte uituitbraaktuitbraakte
2nd person sing. (gij) braakt uitbraakte uituitbraaktuitbraakte
3rd person singular braakt uitbraakte uituitbraaktuitbraakte
plural braken uitbraakten uituitbrakenuitbraakten
subjunctive sing.1 brake uitbraakte uituitbrakeuitbraakte
subjunctive plur.1 braken uitbraakten uituitbrakenuitbraakten
imperative sing. braak uit
imperative plur.1 braakt uit
participles uitbrakenduitgebraakt
1) Archaic.

Derived terms

Anagrams
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.