tuinen

Dutch

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈtœy̯.nə(n)/
  • Audio(file)
  • Hyphenation: tui‧nen
  • Rhymes: -œy̯nən

Etymology 1

From tuin +‎ -en.

Verb

tuinen

  1. (intransitive, uncommon) to practice agriculture or horticulture
    • 1908, N. Adriani, "De zending in Midden-Celebes", in Onze Eeuw, vol. 8, issue 3, 392.
      Dit is noodig, omdat men meestal op berghellingen tuint.
    • 2016, Carina van Leeuwen, nachtvlinder, A.W. Bruna Uitgevers.
      ‘Is er iemand aangehouden?’ ‘Een oude tuinder. Hij wist niet wat er in zijn kas gebeurde en hij verhuurde een schuur die hij niet meer gebruikte. Naïef misschien, maar die ouwe was allang blij dat hij weer wat inkomen had. Hij tuint niet meer. Heet dat zo? Tuinen? Of telen?’ ‘Tuinen of telen, wat maakt het uit? Hij is er in elk geval in getuind.’
Inflection
Inflection of tuinen (weak)
infinitive tuinen
past singular tuinde
past participle getuind
infinitive tuinen
gerund tuinen n
present tense past tense
1st person singular tuintuinde
2nd person sing. (jij) tuinttuinde
2nd person sing. (u) tuinttuinde
2nd person sing. (gij) tuinttuinde
3rd person singular tuinttuinde
plural tuinentuinden
subjunctive sing.1 tuinetuinde
subjunctive plur.1 tuinentuinden
imperative sing. tuin
imperative plur.1 tuint
participles tuinendgetuind
1) Archaic.
Synonyms
See also

Etymology 2

See the etymology of the main entry.

Noun

tuinen

  1. Plural form of tuin
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.