tichel

From the German/Austrian Tuch, or cloth, with Bavarian diminutive "erl".

tichel (plural tichels)

1. a headscarf worn by married Jewish women in compliance with the code of modesty known as tzeniut.

• mitpachat

• Leicht, Leitch, eltchi

From Proto-Germanic *tigulǭ, from Latin tēgula. More at tegel.

• IPA^(key): /ˈtɪ.xəl/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: ti‧chel
• Rhymes: -ɪxəl

tichel m (plural tichels, diminutive ticheltje n)

1. roof tile

   Hij wierp met een tichel naar dat tuig van de richel: één pot nat, zonder gewichel.

   He threw a roof tile at that scum of the earth: it doesn't take a sixth sense to tell they aren't that different.

   Synonym: dakpan

2. brick
   • 1842, Franz Ludwig Zahn, "S 6. Torenbouw van Babel", in Bijbelsche geschiedenissen, tr. from German, J. Noordendorp (publ., revised ed., 1867), page 15.

     Maar het geschiedde als zij tegen het Oosten togen, dat zij eene laagte vonden in het land Sinear, en zij woonden aldaar; en zij zeiden een ieder tot zijnen naaste: Kom aan, laat ons tichelen strijken en wel doorbranden; en de tichel was hun voor steen en het lijm was hun voor leem.

   Synonym: baksteen

3. flagstone

   Synonym: tegel