succubitus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of succumbō.

Participle

succubitus m (feminine succubita, neuter succubitum); first/second declension

  1. succumbed

Inflection

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative succubitus succubita succubitum succubitī succubitae succubita
Genitive succubitī succubitae succubitī succubitōrum succubitārum succubitōrum
Dative succubitō succubitae succubitō succubitīs succubitīs succubitīs
Accusative succubitum succubitam succubitum succubitōs succubitās succubita
Ablative succubitō succubitā succubitō succubitīs succubitīs succubitīs
Vocative succubite succubita succubitum succubitī succubitae succubita
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.