singularis

Danish

Noun

singularis

  1. (grammar) singular

Synonyms

Antonyms


Latin

Etymology

From singulus + -āris.

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /sin.ɡuˈlaː.ris/, [sɪŋ.ɡʊˈɫaː.rɪs]

Adjective

singulāris (neuter singulāre); third declension

  1. alone, unique
  2. single
  3. singular, unusual
  4. (grammar) singular

Inflection

Third declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masc./Fem. Neuter Masc./Fem. Neuter
Nominative singulāris singulāre singulārēs singulāria
Genitive singulāris singulārium
Dative singulārī singulāribus
Accusative singulārem singulāre singulārēs, singulārīs singulāria
Ablative singulārī singulāribus
Vocative singulāris singulāre singulārēs singulāria

Derived terms

Descendants

Further reading

References

  • singularis in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • singularis in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • singularis in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition, 1883–1887)
  • singularis in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
  • Carl Meissner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
    • to conceive an ideal: singularem quandam perfectionis imaginem animo concipere
    • monarchy: imperium singulare, unius dominatus, regium imperium
    • absolute power; autocracy: imperium singulare
    • single combat: certamen singulare
    • to challenge some one to single combat: povocare aliquem ad certamen singulare

Swedish

Noun

singularis m, c

  1. singular (grammar: form of a word that refers to only one thing)
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.