rozpaczać

Polish

Etymology

From Proto-Slavic *orzpačati, imperfective to *orzpačiti, from *orz- (“dis-, un-”) + *pačiti.

Pronunciation
  • IPA(key): /rɔˈspa.t͡ʂat͡ɕ/

Verb

rozpaczać impf

  1. to despair

Conjugation
Conjugation of rozpaczać impf
    singular plural
person m f n m pers m anim or m inan or f or n
infinitive rozpaczać
present tense 1st rozpaczam rozpaczamy
2nd rozpaczasz rozpaczacie
3rd rozpacza rozpaczają
past tense 1st rozpaczałem rozpaczałam rozpaczaliśmy rozpaczałyśmy
2nd rozpaczałeś rozpaczałaś rozpaczaliście rozpaczałyście
3rd rozpaczał rozpaczała rozpaczało rozpaczali rozpaczały
future tense 1st będę rozpaczał1 będę rozpaczała1 będziemy rozpaczali1 będziemy rozpaczały1
2nd będziesz rozpaczał1 będziesz rozpaczała1 będziecie rozpaczali1 będziecie rozpaczały1
3rd będzie rozpaczał1 będzie rozpaczała1 będzie rozpaczało1 będą rozpaczali1 będą rozpaczały1
conditional 1st rozpaczałbym rozpaczałabym rozpaczalibyśmy rozpaczałybyśmy
2nd rozpaczałbyś rozpaczałabyś rozpaczalibyście rozpaczałybyście
3rd rozpaczałby rozpaczałaby rozpaczałoby rozpaczaliby rozpaczałyby
imperative 1st — rozpaczajmy
2nd rozpaczaj rozpaczajcie
3rd niech rozpacza niech rozpaczają
active adjectival participle rozpaczający rozpaczająca rozpaczające rozpaczający rozpaczające
contemporary adverbial participle rozpaczając
impersonal past rozpaczano
verbal noun rozpaczanie
1 or: będę rozpaczać, będziesz rozpaczać etc.

Further reading
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.