rouwen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch rouwen, ruwen, from Old Dutch *riuwan, from Proto-Germanic *hrewwaną.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈrɑu̯ə(n)/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -ɑu̯ən

Verb

rouwen

  1. (intransitive) to mourn, to grieve

Inflection
Inflection of rouwen (weak)
infinitive rouwen
past singular rouwde
past participle gerouwd
infinitive rouwen
gerund rouwen n
present tense past tense
1st person singular rouwrouwde
2nd person sing. (jij) rouwtrouwde
2nd person sing. (u) rouwtrouwde
2nd person sing. (gij) rouwtrouwde
3rd person singular rouwtrouwde
plural rouwenrouwden
subjunctive sing.1 rouwerouwde
subjunctive plur.1 rouwenrouwden
imperative sing. rouw
imperative plur.1 rouwt
participles rouwendgerouwd
1) Archaic.

Derived terms

Middle Dutch

Etymology

From Old Dutch *riuwan, from Proto-Germanic *hrewwaną.

Verb

rouwen

  1. (impersonal) to regret [+dative = person regretting] [+accusative = thing regretted]

Inflection

This verb needs an inflection-table template.

Alternative forms

Descendants
  • Dutch: rouwen
  • Limburgish: roewe

Further reading
  • “rouwen (II)”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
  • “rouwen (I)”, in Middelnederlandsch Woordenboek, 1929

Middle English

Verb

rouwen

  1. Alternative form of rowen (“to row”)
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.