rondkomen

Dutch

Etymology

From rond (“around”) +‎ komen (“to come”).

Pronunciation
  • Audio(file)

Verb

rondkomen

  1. to make ends meet

Inflection
Inflection of rondkomen (strong class 4, irregular, separable)
infinitive rondkomen
past singular kwam rond
past participle rondgekomen
infinitive rondkomen
gerund rondkomen n
verbal noun —
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular kom rondkwam rondrondkomrondkwam
2nd person sing. (jij) komt rondkwam rondrondkomtrondkwam
2nd person sing. (u) komt rondkwam rondrondkomtrondkwam
2nd person sing. (gij) komt rondkwaamt rondrondkomtrondkwaamt
3rd person singular komt rondkwam rondrondkomtrondkwam
plural komen rondkwamen rondrondkomenrondkwamen
subjunctive sing.1 kome rondkwame rondrondkomerondkwame
subjunctive plur.1 komen rondkwamen rondrondkomenrondkwamen
imperative sing. kom rond
imperative plur.1 komt rond
participles rondkomendrondgekomen
1) Archaic.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.