pınar

See also: Pınar

Turkish

Etymology

From Late-Ottoman Turkish پيڭار (puŋar, pıŋar), from Ottoman Turkish بوڭار (buŋar, fountain, spring; wellhead), from Old Anatolian Turkish [script needed] (bïŋar, spring), from Proto-Turkic *bɨŋar. Cognate with Karakhanid [script needed] (mïŋar, spring of water), Serbo-Croatian bunar (well) an Ottoman borrowing.

Noun

pınar (definite accusative pınarı, plural pınarlar)

  1. spring, fountain, fount

Declension

Inflection
Nominative pınar
Definite accusative pınarı
Singular Plural
Nominative pınar pınarlar
Definite accusative pınarı pınarları
Dative pınara pınarlara
Locative pınarda pınarlarda
Ablative pınardan pınarlardan
Genitive pınarın pınarların
Possessive forms
Singular Plural
1st singular pınarım pınarlarım
2nd singular pınarın pınarların
3rd singular pınarı pınarları
1st plural pınarımız pınarlarımız
2nd plural pınarınız pınarlarınız
3rd plural pınarları pınarları
Predicative forms
Singular Plural
1st singular pınarım pınarlarım
2nd singular pınarsın pınarlarsın
3rd singular pınar
pınardır
pınarlar
pınarlardır
1st plural pınarız pınarlarız
2nd plural pınarsınız pınarlarsınız
3rd plural pınarlar pınarlardır

References

  • Clauson, Gerard (1972), “bıŋa:r”, in An Etymological Dictionary of pre-thirteenth-century Turkish, Oxford: Clarendon Press, page 351
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.